May I Cry

It Can't Be

Ik schik stiekem van binnen, wat zouden ze hier nou doen? Waarom zijn ze hier? Waarom in dit kleine huisje? Ze merkte me op, de ongemakkelijke stilte werd uiteindelijk verbroken door de koning. "Fijne verjaardag Lione." Door mijn verbazing dacht ik niet goed na. "Wat doen jullie hier? Waarom u? Waarom op mijn verjaardag?" Ik was onbeschoft geworden. "Lione!" Mijn moeder keek me bestraffend aan. "Het is niet erg, mevrouw. Ik snap deze vragen." zei de koningin. "Je zal ook antwoord krijgen." ze praat op een zeer lieve toon. Ik stap weg van de deur zodat ze binnen kunnen komen. We gaan aan de tafel zitten. Ik snap nog steeds niet wat er gebeurd...

"Lione, we zijn hier niet zomaar hier." zeg de koning. "Je moeder en ik hebben wekelijks contact met elkaar gehad, na de zomer van 2 jaar geleden." als de koningin dat zegt beginnen mijn twijfels. Ze merken alles van mij, ook dat ik nu verward kijk. "Lione, we denken dat je oud genoeg bent voor het nieuws en ook het land. Je moet je vast afvragen waarom je niet op je ouders lijkt. Je bent..." Ze vindt het moeilijk om haar zin af te maken. De koning maakt hem af: 'Je bent onze dochter, je bent een prinses."

Mijn ogen worden denk ik super groot. Ik sta op en ren naar boven, naar mijn kamer. En ik ga naar mijn vensterbank, met uitzicht op mijn straat. Dit kan toch niet kloppen? Er rolt een eenzame traan over mijn wang. Mijn leven kan toch geen leugen zijn geweest?

Klop, klop... Mijn ouders komen binnen. "We hebben onze kado nog niet gegeven..." Ze hallen een doosje met een strik te voorschijn. Ik kijk ze zacht maar dankbaar aan. Als ik hem open doe zie ik dat het een medaillon is, er zit een foto van ons vijven in. Mijn ouders, broertjes en ik.