BookTalks #1

Τελειώνει με Εμάς by Colleen Hoover

***SPOILER ALERT - Στο κείμενο αναφέρονται λεπτομέρειες για την πλοκή και το τέλος της ιστορίας! **

Επειδή κάποιος σε πληγώνει δεν σημαίνει ότι σταματάς να τον αγαπάς. Δεν είναι οι πράξεις που πονάνε περισσότερο. Είναι η αγάπη. Αν η πράξη δεν ήταν συνδεδεμένη με την αγάπη, ο πόνος θα ήταν πιο υποφερτός.  (σελ. 347 - Τελειώνει Με Εμάς)

Τι να πω γι' αυτό το βιβλίο...

Τι να περιγράψω και τι να σχολιάσω πρώτο. Θα ξεκινήσω με το γεγονός ότι με διέψευσε, θετικά. Συνήθως αποφεύγω τα βιβλία που γίνονται viral, γι' αυτό και άργησα να το διαβάσω. Άξιζε όμως και με το παραπάνω.

Η φράση αυτή της Λίλι, ίσως αποτελεί την αγαπημένη μου σκέψη της. Ο τρόπος που το βιβλίο αυτό σε βυθίζει μέσα στον πόνο της ενδοοικογενειακής βίας, της ψυχικής δύναμης που πρέπει να αποκτήσεις για να γλυτώσεις από την οδύνη αυτή, είναι απλά μαγικός.

Μέσα από την οπτική της Λίλι, ίσως αγαπήσαμε το ίδιο όσο προχωρώντας μισήσαμε τον Ράιλ για την συμπεριφορά του. Σοκαριστήκαμε στην πρώτη του βίαια αντίδραση (Εγώ τουλάχιστον για να το συνειδητοποιήσω ξαναδιάβασα 2-3 φορές την σκηνή), αλλά παράλληλα προβληματιστήκαμε το ίδιο με την Λίλι για το θέμα της συγχώρεσης. Και εδώ είναι η μαγεία.

Το βιβλίο αυτό, δεν σου παρουσιάζει απλώς μια κατάσταση οδυνηρή. Σε οδηγεί να την ζήσεις και εσύ μαζί του. Και εσύ τον αγάπησες τον Ράιλ, και εσύ τον μίσησες, αλλά και εσύ ακόμα και την τελευταία στιγμή, πίστευες πως ναι, τώρα ίσως και να ήταν η ώρα να τον συγχωρέσει η Λίλι, να τον δεχτεί. Ακόμα και τώρα έχοντας τελειώσει το βιβλίο και ξέροντας τι συνέβη, δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ το σκέφτομαι ακόμα.

Η απόλυτη περιγραφή μια γυναίκας θύμα, που αμφιταλαντεύεται για τα συναισθήματα της. Και αυτό γιατί αγαπάει έναν άνθρωπο που δεν ήταν όπως νόμιζε.

Σε θέμα των υπόλοιπωνη χαρακτήρων της ιστορίας, ειλικρινά αγαπώ τους πάντες. Κυρίως την Αλίσα. Και ναι, δεν αναφέρθηκα στον Άτλας, γιατί πέρα ότι είναι ένας από τους πιο αγνούς κύριους χαρακτήρες και αυτό του το αναγνωρίζω, η αλήθεια είναι ότι βυθίστηκα τόσο στην σχέση του Ράιλ και της Λίλι και σε όλον αυτόν τον γολγοθά, που δεν έδωσα (εγώ σαν αναγνώστης - ξέρω ότι το average των αναγνωστών αυτού του βιβλίου δεν μπορεί να τον ξεπεράσει) την απαραίτητη συναισθηματική αξία σε εκείνον. Ίσως στο επόμενο βιβλίο, Αρχίζει με εμάς, που ωστόσο δεν έχω διαβάσει ακόμα.

Επιστρέφω όμως στην Αλίσα, η οποία σπάει όλα τα κατεστημένα του πλούσιου ανθρώπου. Απλή, τίμια, αξιοπρεπής, εργατική χωρίς να έχει ανάγκη να λερώσει τα χέρια της, με πλήρη διαχωρισμό  της φιλίας και της οικογένειας. Την λάτρεψα τόσο, που θα ήθελα να την είχα και εγώ φίλη μου. Στάθηκε στην Λίλι χωρίς να την επηρεάζει λόγω του αδερφού της, ίσα ίσα που την απέτρεπε από το να γυρίσει κοντά του.

Ο τρόπος που το Τελειώνει με Εμάς, εν τέλει, αφορά την αγάπη, και ότι μεταξύ του Ράιλ ή του Άτλας με την Λίλι, αλλά μεταξύ της Λίλι και της κόρης της, η οποία ήταν το κλειδί για να ορθοποδήσει η Λίλι συναισθηματικά και να πάρει τη μεγαλύτερη απόφαση για την ζωή της, είναι ότι πιο αγνό και όμορφο έχω δει σε τέλος μυθιστορήματος.

Εάν δεν είχα ακούσει για το  επόμενο βιβλίο της σειράς, θα ορκιζόμουν (επειδή συνηθίζω να κάνω μαντεψιές καθώς διαβάζω) ότι η φράση του τίτλου αναφερόταν στην επανασύνδεση της με τον Ράιλ. Ότι με κάποιο τρόπο θα άλλαζε. Αλλά όχι.

Και δε θα μπορούσε να είμαι πιο ευτυχισμένη, που με έβγαλε τελείως λάθος.