Habang nakikinig sa discussion ng klase, biglang nag-announce ang teacher namin tungkol sa intrams. "Sali ang gustong sumali." sabi nya. Pero ako, syempre di ako aattend. "Hoy JC, umattend ka sa intrams." sabi ng babae kong kaklase." Oui Aiko, ikaw pala. Yan ka na naman, pipilitin mo naman akong umattend kahit wala akong ginagawa doon." sabi ko. "Basta, umattend ka." sambat nya. "Sige, sige, d mu naman ako titigilin kung panay ayaw ako ehh..". Bigla syang ngumiti, "shet ang cute nya, buti na lang kilala nya ako" inisip ko. Si Aiko, hay kahit peymus kasi maganda na nga sa labas, maganda pa sa loob. Sya lang ang babae na nakakakilala sa akin. Lahat ng lalaki pinapangarap na makausap sya. Pero sabi ni Aiko na kahit ganito ako, makakahanap raw ako ng tunay na kaligayahan. KAILAN KAYA YUN MANGYAYARI! Sana ngayung intrams na.
----------------ARAW NG INTRAMS---------------
Eto na ang Intrams, di ako pumunta... Likewise, pero.......Pero si Aiko, alam nyang di ako pumunta kaya sinundo nya ako sa bahay... nagtaka nga ako bakit alam nya bahay namin... Stalker? Hindi bagay sa kanya, siguro nagtanung sya kung saan saan kaya napagtanto nya san ako nakatira. At inisip ko, "si Aiko na ba ang kasiyahan at ang buhay ko? "At umisip ako ulit, "computer at mabilis na internet lang pala ok na.". Anu kaya feeling ng mainlove? Andami kong iniisip na di naman mangyayari saken.. Tapos biglang huminto ang sinasakyan namin, "ayan, balik nako sa totoong mundo." D ko akalaing ganito pala ang intrams, napapalibutan ata ako ng smile at excited emoticons, tapos ako lang yung wala sa mood. "Dun tayo umupo John", sabi ni Aiko saken. "Seryoso?", nagtakang sinabi ko."Oo, bakit? Ayaw mo?", tanong ni Aiko. "Di naman sa ganun, pero ayos lang ba talaga sayo?" Sabi ko sa kanya. "Oo, ayos lang, wala namang mangyayari pag magtabi tayo dba? Magkatabi nga lang tayo kanina, pati nga ngayun ehh." Sabi nya. At ayun, magkatabi nga kami... Maraming tao nagtinginan samen, yung iba narinig ko na sino daw yung kasama ni Aiko. Yung iba naiingit. Pero........ paminsan lang kami magkatabi, kasi marami syang sinalihang sports activity. Sporty ehh, wala tayong magawa. Ako sporty din ako, marunong akong mag basketball, soccer, volleyball.... sa computer nga lang... at malapit na matapos intrams.. Pumlano na akong umuwi and this time, di na ako pinigilan ni Aiko pero may sinabi sya, "Di ka pwede maging malungkot habangbuhay, walang forever tandaan mo yan". At dun di ko inakalang bitter rin pala si Aiko, parehas kami... Nung nakauwi na ako, may naaalala ako, bakit nga pala di ko nakikita si Aiko na malungkot or naging malungkot.. aba ewan.. Makatulog nga na lang, at di ko parin nakita ang tunay kung kaligayahan.. Pagkatapos neto, back to normal life na naman.. maswerte rin naman ako kahit papano. Di lahat ng tao magkakaiba, may magkakapareho sa atin, yung iba nga lang hindi... pero may kapareha parin... Hahahaha..
KAILAN KO PA MAKIKITA ANG TUNAY KONG KALIGAYAHAN.
