Love Language 101: Heartstrings and High Fives

Chapter 1

Jia's P.O.V.

Akala ko noong una, kapag nakapagtapos ka na sa kolehiyo, magiging okay na ang lahat--magkakaroon ka ng magandang trabaho, makakapag-ipon ka na ng sarili mong pera tapos magkakajowa ka pa.

Pero ang lahat ng mga iyon ay AKALA KO LANG.

Well, in reality. Hindi ganun kadali. What do you expect?! Hello?! Nasa Pilipinas po tayo. Hindi madali makahanap ng trabaho. Kailangan mo talagang magbilang ng poste unless may kakilala kang nagtratrabaho din sa isang kompanyang gustung-gusto mong pasukan, saka ka lang makakahanap ng vacancy.

I am Jia Albasin, 23 years old. Fresh graduate ng Bachelor of Secondary Education major in Biology pero nandito ako ngayon sa loob ng isang inaaplayan kong company na hindi umaalign sa kursong napagtapusan ko which is ika -5 company na rin. Hindi ako fortunate sa mga naunang kompanyang inaplayan ko. Ang laging rason---wala daw akong experience. Tss! Kaya nga naghahanap ng trabaho para may experience 😑

I'm currently here in LeeLingo Institute , naka-line up kasama na rin ang iba pang mga applicants sa labas ng HR office. How did I find out this school? Eh kasi employee referral ako ng isang pinsan kong si Mimi who is 2 years na nagtratrabaho dito. Pinakiusapan ko siya kasi dahil nababaliw na ako kakahanap ng trabaho. Mabuti na lang nirecommend niya sa akin itong company. Although hindi ito related sa specialization ko, well I guess there's nothing wrong if I  try, diba?

Almost three hours na akong nakapila pero mabagal ang pag-usad.

Meanwhile...

Sa wakas, it's my turn na rin. Bawat yapak ng mga paa ko sumasabay na rin yung bilis ng pagtibok ng puso ko. A woman in a corporate attire opened the door for me, she smiles yet in a formal way and she hinted me to get inside the room. Based on her features, mukha siyang Chinese or Korean or Japanese or whatnot.

Napalunok na lang ako sa sarili kong laway and I plastered a smile.  I composed myself and got inside.

After an hour...

Yes ! Finally I passed the initial screening, initial interview and final interview! Pero ininform ako ng HR na need ko pa daw ng training for one week which is okay lang naman sa 'kin. At least, sure naman akong may trabaho na ako and I am so grateful about it.

Nagtatatakbo akong lumabas ng HR office with a blissful heart. Pa-ikot-ikot pa ako, as if I'm dancing like a ballerina while other employees are glaring at me as if I've gotten insane. Pero wala akong pakialam kasi I'm living in a country that practices freedom of expression and right now, I'm expressing how happy I am because I got the job.

*BAAM!*

Sa lakas ng impact, bumagsak ako sa sahig. Napaupo ako at naramdaman ko na lang ang biglang pagsakit ng pwetan ko. Umasim ang mukha ko habang hinahagod ko ang likuran ko.

I slowly opened my eyes and I'm facing a tall figure standing in front of me. His eyes are cold while he stares at the Starbucks mug na nakabukas na ang lid. He is reeking the smell of what seems to be latte. His hair is partially soaked and his branded Celine sweater got a coffee stain.

Nanlaki na lang ang mga mata ko sa gulat at sa bilis ng pangyayari. I covered my mouth in total astonishment.

People are staring at me like I'm the one who's at fault. Kung nakakamatay lang siguro yung tingin, baka kanina pa ako nakahandusay sa sahig. Suddenly I hear something like the buzz of the bees. I'm already the talk of the show. Urgh! Hindi pa nga ako nakakapag-umpisang magtrabaho malas na agad ang dinala ko dito.

I frantically stand up kahit nagkakandatapilok na ako dahil sa suot kong heels. I rub the dust off my butt and gained some composure.
"Sorry po! I'm really sorry! Hindi ko po sinasadya",  I bowed in 36° many times and akma na sana akong lalapit sa kanya pero bigla na lang niyang hinarang ang palad niya sa mukha ko as an indication that I shouldn't cross the invisible line drawn between us.

He gave me a deadly stare. Infairness, ang ganda ng mga mata niya. He has an almond-shaped and expressive eyes. Ang ganda rin ng hubog ng mukha niya. Manipis ang mapupula niyang mga labi. Matangos ang kaniyang ilong at may nunal siya sa ilalim ng kaniyang kaliwang mata. But the way he stares at me is hindi nagmamatch sa pagiging angelic ng mukha niya.

"This is not a place to goof around. Who are you and what're you doing here in this company?", he said in his deep velvety voice . He sounds like he's speaking English in perfect Canadian accent.

Bigla naman pumagitna sa 'min yung HR manager na nag-interview sa akin kanina. "Siya po si Ms. Albasin, she'll be one of the trainees here, Mr. Lee" , aniya. Woah! Good thing may life saver ako.

"Did you orient her the rules, Veronica?", nilipat naman ng poging masungit na nabunggo ko ang kaniyang paningin sa HR  whom she called Veronica.

"Not yet Lee-seonsaengnim. But I'll orient them during the first day of their training which will happen tomorrow", she added and managed to put a smile kahit nakikita ko sa mga nakakuyom niyang mga palad na she's shaking already.

"Good. Don't let me disappoint, Ms. Veronica Nam or else, mawawalan ka rin ng trabaho." pinagdiinan niya ng tingin si Ms. Veronica and he brushed past him, kasunod naman niya yung mga dalawang lalaking mukhang body guards niya.

Everything went back to normal. Ms. Veronica heaved out a deep sigh at humarap sa akin tsaka binigyan niya ako ng ngiti na parang wala lang sa kaniya ang mga sinabi ng masungit na lalaking iyun. "Pasensiya ka na kay Mr. Lee Heeseung. Mabait naman siya, siguro timing lang na mainit ang ulo niya ngayon."

"Sino po ba siya, Miss? Kung umasta siya parang ang laki-laki niyang pagkatao eh mukha ngang magka-edad lang kami", I uttered in disbelief.

"He's the new CEO of this big ESL company, Mr. Lee Heeseung. Siya yung youngest son ni Mr. Lee Jin Hyuk, former CEO who just passed away last month. Their company is well-known not only here and in South Korea but also, their family owns 150 branch offices in Asia at hindi lang iyan. They also own big hospitals and video gaming companies in SoKor and dito sa Pilipinas na ngayon ay under the management of his elder brother Jay Lee, a double degree holder. Jay's a graduate of  Telemedicine  and Digital Health sa isang premium medical institute sa Seattle and he earned his degree in Computer Science sa nasabing lugar. Kaya masasabi kong big time talaga yung mga taong yan" , pagsasalaysay ni Ms. Nam. Well, that explains everything. Kaya pala ang laki ng ego ng lalaking iyon! Hmp! 

"Kaya pala! Tss! Eh kahit na! Dapat he should treat his employees well. Kung hindi dahil sa inyo, eh wala din itong company na ito noh", tugon ko naman. Napatawa na lang bigla si Miss Lee sabay umiling-iling.

"Ikaw talaga. But anyway, looking forward to work with you here.", aniya at napatingin bigla sa wrist watch niya. "End shift ko na. Gusto mo kumain tayo sa labas? My treat."

"I don't want to be rude Miss Nam pero sorry pass muna. Uuwi pa po ako sa 'min baka hinihintay na ako ng kapatid ko doon. But thanks for the invitation", I said shyly habang napakamot pa ako sa batok.

"Well then! I'll see you for your first training tomorrow!", wika niya. We both separated ways as we got out the building.

Sumakay ako ng taxi na 15 minutes yung biyahe papunta sa apartment na tinitirhan ko.