Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1.Bölüm: Yeni Başlangıçlar "Geçmişimizi ne kadar silmeye çalışsak da gölgemiz gibi hep bizimle ilerler"
Yüzüme rüzgarın sert bir şekilde çarpmasıyla beraber düşüncelerimden sıyrıldım. Sonunda İstanbul'a gelmiştim. Elimde ki valizle sahile inmiş babamın beni almaya gelmesini bekliyordum. Normalde ben gelmeden 2 saat önce havaalanındaydı. Beni çok özlemiş olmalıydı. Ben de onu fazlasıyla özlemiştim. Fakat iş yerinde problem çıktığı için hemen gitmek zorunda kalmıştı.
Önümde duran siyah mercedes'den babam inmişti ve gözleri dolu dolu bana yaklaşmaya başladı. O an onu ne kadar özlediğimi daha çok hissettim. Babama doğru koştum ve ona sımsıkı sarıldım. Benimde gözlerim dolmuştu.
"Hoşgeldin güzel kızım benim." Diye söze girdi. "Hoşbuldum babacım. Seni çok özledim" diyerek karşılık verdim bende. "Emin ol ben seni daha çok özledim." Bir kez daha sarılarak valizime doğru ilerledi. Babam valizi alıp bagaja koyarken bende arabaya bindim.
Uzun zaman sonra bu şehirde olmak garip hissettirmişti. Hem mutluydum hem de yaklaşık 5,5 yıldır Ankara'da yaşadığım için oraya alışmıştım bu yüzden garip geliyordu. Camı açarak biraz hava aldım. Kalbim yeni hayatım için heyecandan fazla hızlı atıyordu, beni gıdıklayan bir heyecan.
12. Sınıfa geçmiştim ve şu an yazın tam ortasındaydık. Tyt'yi geçen yaz bitirip tekrarlarıma sürekli devam ettiğim için çoğu şey aklımdaydı. Sıra Ayt'deydi. Üniversite'yi bu şehirde okumak istiyordum bu yüzden yol açısından bir sıkıntım olmayacaktı.
Sonunda eskiden annem, babam ve benim yaşadığımız sokağa geldiğimizde kalbim yerinden çıkacakmış gibi hissettim. Geçip giden zaman önümden film şeridi gibi geçti. Burası değişmişti eski görüntüsü artık yoktu daha modern ve güzel duruyordu.
Annem ve babamın boşandığı dönemler kafamı sadece yemek yemeye ve bilgisayar oyunlarına vermiştim bu yüzden yaşıma göre oldukça kiloluydum. Üstelik o zamanlar çok fazla hoşlandığım bir çocuk vardı kesinlikle erkek güzeliydi.
6.sınıftayken hoşlanmaya başlamıştım ve ona açılma kararı aldım. Aşk mektubu yazdım ve sıranın üstüne bıraktım, yanına çikolata bile bırakmıştım çocuk aklı işte. Şimdi hatırladıkça kendimden fazlasıyla utanıyorum. Ve bir anda benimle daha çok ilgilenmeye başlamıştı, tabiki sevgili falan değildik çocuktuk sonuçta. Ama onun ilgisi o kadar hoşuma gidiyordu ki her akşam yatmadan önce o ve kendimle ilgili hayaller kurmaktan kendimi alamıyordum. Daha sonra araya sömestir tatili girdi ve o sırada annem ve babamın boşanma kararı aldığını öğrenmiştim. Her gün evde yaşanan olayları çekmek o kadar zordu ki bende kendimi yemeklere ve bilgisayar oyunlarına vermiştim işte. 2.Dönemde o kadar kilolu bi çocuk olmuştum ki bir anda beni seven ve güzel olduğumu düşünen insanlar benden uzaklaşmaya başladı. Zaten mental açıdan iyi değildim ama bu olaylardan sonra beni tek toparlayan şey hoşlandığım çocuktu.
