Let me cry

Prolog

Cisza. Odrętwienie. Ta chwila w której myślę czy nie skoczyć. Opieram głowę o kolana, starałam się myśleć logicznie. Próbuje ukoić myśli słowami ,,wszystko będzie dobrze", patrzę w dół i już wiem, że tego nie zrobię. Nie wybaczyłabym sobie bólu w oczach Emily, która patrzyłaby na mnie, martwą, leżącą bez ruchu, na chodniku przy tym dwunasto piętrowcu, lecz kiedy na myśl przychodzi mi dalsze życie znów rozważam skok. Ciężar jaki każdego dnia noszę na swoich barkach zaczyna mi ciążyć, wtedy rozmyślam o tym jak zachowałby się mój brat, byłby załamany, czy byłby uradowany, że ma jeden problem mniej. Nawet nie orientuje się kiedy po moim policzku spływa pierwsza łza, a potem kolejna i kolejna. Zaczynam lekko łkać, kiedy myślę jak mój okropny ojciec byłby zadowolony. Wiem, że i tak nigdy nie chciał córki, a teraz ma dwóch synów i swoje idealne życie, gdybym skoczyła to może byłby uradowany. Kiedy tak o tym rozmyślam siedząc na dachu jednego z budynków w Atlancie o trzeciej nad ranem, patrząc na panoramę tak pięknego, lecz jednocześnie zniszczonego w środku miasta krzycze z frustracji. Krzyk wyraża każdą emocję której nie mogę wyrazić w inny sposób, boli mnie każda komórka, moje ciało przechodzi dreszcz, po policzkach znów zaczynają płynąć łzy, a ja nadal krzyczę, kiedy myślę, że już przestanę nie jestem wstanie. Dźwięk dalej wydobywa się z mojego gardła, zaciskam pięści z całej siły, aż na dłoniach pokazują się zakrwawione półksiężyce odbite od paznokci, kiedy w końcu udaje mi się przestać nastaje cisza. Cisza, która mogłaby się wydawać przerażająca, ale dla mnie jest ogromnym ukojeniem. Milczenie jest moim ratunkiem. Siedzę tak bardzo długo, jestem tylko ja, i cisza. Rozglądam się po okolicy i wzdycham z wykończenia. Jeszcze chwilę wpatruje się w panoramę głośnego miasta myśląc o skoku, lecz w końcu się poddaje, schodzę z dachu i wracam do domu. Kładąc się do łóżka po moim policzku znów zaczynają cieknąć łzy i już wiem, że nie zasnę.