İşte kadın kalemini aldı. Her akşam yaptığı gibi duygularını, acılarını, mutluluklarını yazmaya başladı. Daha düne kadar onun olan adamın başkasının oluşunu izledi;evet acı çekti. Ama insanlar mutluluktan nasıl haz alıyorsa kadın da öyle haz aldı acıdan...
Kadın zaten acı ile büyümüştü. Bunu da atlatırdı, öğrenecekleri vardı acıdan. Sanki acı ona dost olmuş ona hayatı öğretiyordu. Zaten hiç acı hissetmeden yaşabilir miydi bir insan?
Yazamadı kadın yazmak istediklerini, yazamadı. Acıdı kendine yaşadıklarına.,hissetiklerine acıdı kadın. En çok da insanlara güvendiği için suçladı kadın kendini. Yanlızlığın keyfini çıkardı;elbet birgün biri gelir onu bu yanlızlıktan kurtarırdı. Yoksa gelmez miydi?
Kadın kahvesini yudumladı ve masasına koydu. Defterine yazacak son kelimeler arıyordu. Adamı anlatan. Defterini kapattı ama düşüncelerini asla hergün ona yapılanların öcünü almak için yaşadı kadın.
