"Gül biliyor musun?"
"Neyi Emir?"
"Sesine hayranım"
Utanıp kafamı eğdim. İnsanlar bana sevgi cümlesi kurduğunda nasıl tepki vereceğini bilmiyorum çünkü
"Ama inandığım bir şey var"
Merak edip Emire'e döndüm
"Nedir o?"
"Bir insan ne kadar acı çektiyse ne kadar üzüldüyse sesi de ona öyle yansır. Bazen dinleyenin tüylerini diken diken eder, bazen de onu ağlatır. Bazen yalnızlığı hissettirir, bazen de sana en güzel anını yaşatır. Senin sesin bana bunların hepsini iliklerime kadar yaşatıyor."
Gülümsedim. Sözlerinde haklıydı çünkü... elimi kafamın altına koyup uzandım
"Sen çok mutsuzsundur ya da? Bay depresif, sana hangi şarkıyı söylememi istersin?"
"Dalga geçmesene ya. İki dakika ciddi olduk şurada."
"Tamam tamam."
"Ama bana şarkı söyle, ne olduğu önemli değil. Lütfen?"
Gülerek ayaklandım ve ona o zaman ne söylediğimi hatırlamadığım o şarkıyı söyledim. Ne söylemiştim acaba?
Ama önemli olan söylediğim şarkı değildi. Ona şarkı söylerkenki bana olan bakışlarıydı önemli olan. Çok güzel bakıyordu o bana. Sahiden, eğer birbirimize aşkımızı itiraf etseydik yine de her şey böyle mi biterdi acaba?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İchigo İchie
Non-Fictionİchigo İchie: Hayatta bir şey yalnızca belli bir anda yaşanır ve bir kere yaşanır; o an geçtikten sonra onu bir daha yaşayacak fırsatınız olmayacaktır.
