Ablamin Sevgilisi//Minsung

0.2

Minho'nun kafasi karisikti. Aklinda bir ton dusuce dolasiyordu. Jisung'un sarhosluguna verdi. Bu durumu kabullenmek istemiyordu.

📎

Eve vardiklarinda Jisung'u inceledi. ustundekiler hic rahat durmuyordu.

"

Jisung, kalk." Koltugun kenarina oturup sarsti.

"Uyansana ne ictin be cocuk?" Kendi kendine soylenip odasina gecti. Bir esofman ve tisort alip geri dondu. Onda olan bende de var diyerek Jisung'un uzerini degistirip minik bir not birakti. Notta "𝑈𝑧𝑔𝑢𝑛𝑢𝑚 𝐽𝑖𝑠𝑢𝑛𝑔 𝑎𝑚𝑎 𝑑𝑠ℎ𝑎 𝑓𝑎𝑧𝑙𝑎 𝑠𝑒𝑛𝑖𝑛𝑙𝑒 𝑘𝑎𝑙𝑎𝑚𝑎𝑚. 𝐴𝑏𝑙𝑎𝑛𝑖𝑛 𝑦𝑎𝑛𝑖𝑛𝑎 𝑔𝑒𝑟𝑖 𝑑𝑜𝑛𝑚𝑒𝑚 𝑔𝑒𝑟𝑒𝑘𝑖𝑦𝑜𝑟." yaziyordu.

2 ay sonra

Jisung, okul icin hazirlanmis, boyasini yeni yaptirdigi lacivert saclarini duzelterek evden cikmisti. Dusunceliydi. Iki ay once yasanan olaydan sonra Minho ile hic karsilasmamisti. Kalbi yavas yavas duruluyordu. Sanki bir lavdi ve gittikce soguyor, taslasiyordu. Ablasi ile Minho gittikce daha da baglanmis ve, ablasi onun yanina tasinmisti. Jisung ise koca evde tek basina kalmisti.

Oylesine yavas yavas yururken, uzakta gordugu kisi ile adimlarini durdurdu. Minik capli saskinligi atlatinca kosmaya basladi. Sahilde agacin kenarinda duran cocukta onu gorunce gulumsemisti.

"Jisung?" O daha baska birsey diyemeden Jisung coktan uzerine atlamis, bacaklarini beline dolamisti.

"Hyunjin, cok ozledim seni." Hyunjin gulumseyerek, ellerini kucagindaki cocugun beline sarmisti. Onlar hasret giderirken Jisung'un arkasi donuktu belki ama, Hyunjin elindeki sigarayla onlari izleyen Minho'ya bakiyordu.

Minho arkasini donup gittiginde Hyunjin, Jisung'u kucagindan indirip elini omzuna atti ve okula dogru yurumeye basladilar. Okula geldiklerinde Jisung heyecanla, "Amerika'dan dondugunu gidip Jeongin'e soylemeliyiz! " dedi ama Hyunjin onu durdurdu. "Jisung'cum hatirlarsan biz sevgiliyiz. Biliyor yani. "

"Unutmusum.. ama cok sevindim ne yapayim! Aylar sonrasinda karsilastik sonucta." Deyip saatine bakti.

"Neyse dersim baslayacak gidiyorum." Kollarini birbirine baglayip okula girdi.

Aksam olmak uzereyken Jisung nihayet eve gelebilmisti. Yorgunlukla telefonunu alip yatagina yatmisken, kapinin calmasiyla kufur ederek kapiyi actiginda uzerine dusen Minho ile kaslari catildi.

"Minho?" Onu tutmaya calisirken aldigi alkol kokusuyla yuzunu burusturdu.

"Yeong Hwa, gitme benden. Yapma bunu bize." Jisung, saskinbir sekilde onu dinlerken dudaklarini araladi.

"Ablam...o burada degil. Siz ayrildiniz mi?" Minho yarim yamalak bir seyler soylemis olsa da anlamadigi icin onu iceriye surukleyerek kapiyi kapatti.
Minho'yu salondaki koltuga yatirdiginda o hala ablasinin adini sayiklayarak ozur diliyordu. Kiriciydi. Sevdigi adam karsisinda ablasinin adini sayikliyordu.

"Bak Minho Hyung. Ben Yeon Hwa degilim. Ablamda burada degil. Tartistiysaniz bile buraya gelmedi." Minho'nun kendi kendine mirildanmaya devam ettigini goruce, sinirle dogruldu.

"Kime laf anlatiyorum ki." Yanindan gecip gidecekken bileginin tutulmasiyla durmak zorunda kaldi.

"Jisung-ah. O gun soylediklerinde ciddi miydin? Jisung "Hah?" gibi bir ses cikarmisti cunku, Minho'nun ne dedigi anlasilmiyordu.Anlasildigi kadarini da Jisung'un akli almiyordu Niye boyle bir soru sormustu ki? Konu degisti aniden. "Keske degismeseydi." dedi Jisung.

"Biz ayrildik. Beni aldatti." Ilk kez net konusmustu Minho.

Jisung hangisinin etkisinde kalacagini bilenedi. Ablasioyke birsey yapmazdi ama Minho'da yalan soylemezdi ki oyle olsa bu durumlara dusmezdi. Birsey diyemedi

"Ben.." Minho durdurdu Jisung'u.

"Birsey demene gerek yok. " dedikden hemen sonra Minho uyuya kaldi. Jisung yaninda duran battaniyeyi uzerine ortup odadan cikti. Sabah kalktiginda yine bir not buldu iki ay once ki nottan daha kibardi. Tesekkur etmisti Minho. Jisungtam oturmusken zil caldi gelen ablasiydi. Jisung onu gorunce hicbirsey demeden kapiyi acip kenari cekildi. Birsure sonra ablasinin yanina gitti.

"Abla sana tek bir soru soracagim."

"Sor tabii."

"Minho ile ayrildiniz mi?" Yeon Hwa sinirle ayagi kalkti.

"Sen bunu nereden duydun?" Jisung'da ayagi kalkti.

"Dun Minho geldi. Aldatmissinonu gercekten yaptin mi bunu? boyle igrenc birseyi miden aldi mi?!" Sesi gittikce yukselirken son cumlesi ile ablasindan tokat yemisti. Gozleri doldu.

"Sen nasil ona inanirsin? ablan varken ona mi inandin Jisung?!" Jisung kipkirmizi yanagi ile uzaklasti.

"Ayrildiysaniz ki yuzunden belli oluyor. Demekki ortada boyle birsey var. Igrencsin."

Jisung hizla odasina gecerek gerekli esyalarini  aldi ve geri dondu. Kapidan cikmadan once son kez ablasina bakti.

"Bir cocuk ugruna kardesini birakabiliyorsun ama o cocuk dogrulari anlatinca kardesim oldugunu hatirliyorsun ve bana ablalik taslamaya kalkiyorsun. Sen boyle biri degilsin Lee YeonHwa."  Gerceklerin farkina varan ablasi ise Jisung'un arkasindan oylece bakakalmisti.

𝐘𝐚𝐳𝐚𝐦𝐢𝐲𝐨𝐫𝐮𝐦 𝐠𝐢𝐛𝐢 𝐠𝐞𝐥𝐢𝐲𝐨𝐫. 𝐛𝐮 𝐟𝐢𝐜𝐞 𝐛𝐚𝐬𝐥𝐚𝐫𝐤𝐞𝐧, 𝐭𝐚𝐬𝐬𝐚𝐤 𝐝𝐨𝐥𝐮 𝐞𝐠𝐥𝐞𝐧𝐞𝐜𝐞𝐠𝐢𝐦𝐢𝐳 𝐛𝐢𝐫 𝐡𝐢𝐤𝐚𝐲𝐞 𝐡𝐚𝐲𝐚𝐥 𝐞𝐭𝐦𝐢𝐬𝐭𝐢𝐦 𝐚𝐦𝐚. 𝐂𝐢𝐝𝐝𝐢 𝐲𝐚𝐳𝐢𝐲𝐨𝐫𝐮𝐦 𝐢𝐬𝐭𝐞𝐦𝐞𝐝𝐞𝐧 𝐤𝐞𝐧𝐝𝐢𝐦𝐢 𝐭𝐚𝐦 𝐚𝐧𝐥𝐚𝐦𝐢𝐲𝐥𝐚 𝐚𝐤𝐭𝐚𝐫𝐚𝐜𝐚𝐡𝐢𝐦 𝐠𝐮𝐧𝐥𝐞𝐫 𝐠𝐞𝐥𝐞𝐜𝐞𝐤 𝐞𝐦𝐢𝐧𝐢𝐦♫