Karam bar

4

(Sabah)

KAMER:

Uyandığımda karan hala bana sarılmış uyuyodu o kadar masum ve küçük görünüyoki bi müddet onu izledim hayatımda yaşadığım en huzurlu anlardı normalde uyudu düzenim çok dengesiz özellikle ilaç almadığımda gün boyu hiç uyumadığımı bile hatırlıyorum ama dün çektiğim uyku o kadar iyi gelmiştiki normalde Uyandığımda üstümden tır geçmiş gibi uyanıyorum ben düşüncelere dalarken karan yavaş yavaş gözlerini açtı başını kaldırıp gözlerime bakınca kendimi yerde bulmam bir oldu

Karan: lan sen kim amk
Kamer: oha beni hatırlamıyomusun yok artık
Karan: kamer? Ne işin var burda
Kamer: hani burası Benim evim ya
Karan: ozaman benim ne işim var
Kamer: dün geceyi hatırlamıyomusun
Karan: hayır hayır düşündüğüm şey değil değilmi?
Kamer: çok güzeldi hatırlamaman yazık olmuş
Karan: hayır hayır hayır
Duyduğu şeylerle yaşadığı şok artarken küçük olan ağlamaya başlamıştı şuan bunu kaldıramazdı biriyle birlikte olamazdı hala vücuduna olan nefretini atlatamadan bunu yapamazdı kamer kriz geçiren küçüğünü görünce hemen yanına çıkıp onu sakinleştirmeye çalıştı sadece şaka yaptığını dün konuştuklarını daha sonra evini bilmediği için buraya getirdiği söyledi küçüğünün ağlaması iç çekişlere dönmeye başladığında göz yaşlarını silip yüzünü avuç içleri alıp yanaklarını okşamaya başladı küçüğü tamamen sakinleşmişti ama hala sinirliydi bu yüzden Kamerin omzuna bir kaç yumruk geçirmişti tabi kamer hayvan gibi olduğundan pek bir etki yaratmamisti üstünde ama olsun sonuçta vurmuştu