Kalbe saplanan ok

kalpler ve oklar

Ventigora ülkesinin tek prensesiydim insanlar beni el üstünde tutuyor ailem ülkem hepsi bana hayranlık duyuyorlardı buna rağmen hepsinden nefret ediyordum onlar insanları kendi kafasına göre öldürüp bundan zevk alan canilerdi kral midor ve kraliçe athena ülkeyi ikiye ayırmıştı uyumsuzlar ve olumlular

doğduğumuzdan beri kolumuzda oluşan elementler buna karar veriyordu eğer elementin beyazsa olumlusun ama elementin siyahsa uyumsuzsun ve uyumsuz olduğun için kalbinin tam ortasına ok saplayarak seni öldürüyorlar herzamanki gibi kafamda düşüncelere dalmışken kapımın açıldığını duydum

giren sadık hizmetcim mariannaydı kapımı tıklatmadan içeri girdiği için ona kızacaktım ki   marianna lafımı böldü prensesim aileniz sizi bekliyor sesi oldukça telaşlıydı zaten bir sorun oluşmadıkça ailem beni çağırmazdı bıkkın bir nefes alarak salona doğru gittim ailemin yüzü buz kesiyordu abim leonardonun bile o

genellikle herşeyi alaya vuran bi tipti başımla ufak bir selam verdikten sonra onları dinlemeye koyuldum midor konuştukça Yüzüm solmaya başlamıstı Tamara uyumsuzlar büyük bir direniş çıkardı önce çok önemsemedik biliyorsun arada bir böyleşeyler yapabiliyorlar sonra sarayda altı görevlinin cesedini bulduk

saraya girmeleri imkansız demek ki sarayda bi hayin var Athena sözü devraldı şüphelendiğin yada gözüne batan biri varsa çekinme söyle normalde ölen insanlar için üzülürdüm fakat sarayda kral ve kraliçe gibi düşünmeyen iki kişi vardı ben ve sadık hizmetcim mariannay dı bana kalırsa gelip sarayı yıksınlar

umurumda olmazdı tek üzüldüğüm konu kendi acizliğimdi korkaklığımdı en çok ağrıma giden şey ise benimde bir uyumsuz olmamdı 6 yaşındaydım küçük bir kızdım büyük annemin çiftliğindeydim sabah uyandığımda büyükannemin tepemde dikildiğini gördüm gözleri kıp kırmızıydı yatakta kendimi

doğrulttuğumda büyük annemin tek bir
kelime dediğini duydum "iç Tamara, iç" düşüncelerden kurtulduğumda derin bir nefes aldım ailede tek iyi insan büyükannem di Athena yine daldın kızım iyimisin onun bu masum numaralarına gülmemek

için kendimi zor tutuyordum masumluk ona hiç yakışmıyor şuanlık hiç kimse gözüme batmadı bir gelişme olursa

söylerim canilerden izin alıp duşumu alıp odamda güzel bi uyku çekmeye planlıyordum normalde suyumu hizmetçiler hazırlar fakat bu gece  insan yüzü görmek istemiyordum suyumu hazırlamaya başlarken
kapımın arkasında bir süliet gördüm kalbim yerinden çıkmak üzereydi  ilk beni mi öldürmeye gelmişti bu benim için bencil bir istek olsada

yatağımda huzurlu bir şekilde ölmek isterdim o şekilde ölen insanlara çok imrenirdim bir prenses olarak birçok şekilde ölebilirdim ama bunların arasında huzurlu bir ölüme yer yoktu çünkü ben bir korkaktım olmadığım biri gibi davranıyordum düşüncelerden sıyrılıp hızlıca dolabımın içine saklandım kapımın 

açıldığını duydum tanrım odama girmişti ve saklanmak için çok kötü bir yer seçtiğimi farkettim  prensesim giren

mariannaydı duştamısınız ses çıkarmadım dolaptayım diye seslenirsem gülünç duruma düşerdim zaten odamdan çıkmıştı dolaptan yavaşça çıktım