Senin Yüzünden

Paramparça

Yap boz parçalarımdın benim. Kendimde ne eksik bulsam senden alıp tamamlardım kendimi tamamlardım bizi. Ne eksik ne fazlamız vardı. Zaten olmasına da gerek yoktu. Senle biz vardık. Hepte olacaktık. Ne olmuştu fakat bize şimdi hep eksik hep yarım hep paramparça. Parçaları bulsam bile hep senden farklı parçalar çıkıyordu. Artık benden biri değildin. Ne benden ne bizden ne de senden. Sen senden bile değildin artık. Değiştin. Nefes alış verişine kadar değiştin sen . Bizi bu hala sen getirdin. Senin yüzünden.

Bunlar sadece bir iç savaş mıydı. Onu bu hale gelmesinde suçum var mıydı?

Vazgeçmeliydim. Daha fazla kendi canımı yakmak istemedim. Bu sorular sadece içinden cıkamadığım sonu gelmeyen bir karanlık düşünceler. Suçlu varsa o da oydu zaten ölüydü benim için. Unutamamak bu olsa gerek. Seven insan beklerdi. Düşünüyorum da bir insanın yüzünün bir tarafı hep bi karanlık bi tarafı aydınlıksa zaten olmazdı. Etrafımıza renk saçabilirdik ama kendimiz simsiyah olmalıydık. Artık her renk bir kalbi vardı. Biraz kırmızı biraz sarı biraz mavi biraz mor. Farketmezdi. Benim için hepsinin karışımı elbet siyah olucaktı. Her birinden birer parça boya ama paramparça bir siyah olucaktık.