"ဂ်ယ္ယြန္း ငါတို႔ဒီေန႕ အတန္းလစ္ရေအာင္"
"ဟာ ခဏေနဆရာလာေတာ့မွာေလ ၿပီးေတာ့ အခုေလာက္ဆို ေက်ာင္းတံခါးကပိတ္ေလာက္ၿပီ"
"တျခားထြက္ေပါက္ ရွိတယ္"
"ဟမ္"
ဂ်ယ္ယြန္းနားမလည္သလို အမူအရာနဲ႕ ဟီဆြန္းကိုေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟီဆြန္းကမ်က္ခုံးတစ္ဖက္ပင့္ျပၿပီး လာလိုက္ခဲ့ ဟုဆိုကာ သူ႕လက္အားဆြဲေခၚလာခဲ့သည္။
"နံရံႀကီးေလ ေက်ာ္ရမွာေပါ့"
ဟီဆြန္းေခၚလာေသာေနရာသည္ ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္မွ နံရံအုတ္တံတိုင္းႀကီးေရွ႕သို႔ျဖစ္ေနသည္။
"သိပ္မျမင့္ဘူး အရင္ေန႕ကငါေက်ာ္ထြက္ၿပီးၿပီ"
"ဘာ ေနမေကာင္းဘူးအိမ္ျပန္မယ္ေျပာသြားတဲ့ေန႕ကလား"
ဟီဆြန္းကေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ေတာ့ ဂ်ယ္ယြန္းကသက္ျပင္းအသာခ်သည္။
"ငါမလိုက္ေတာ့ဘူး"
႐ုတ္တရက္စိတ္ေကာက္သြားဟန္ျပဳကာ အတန္းထဲလွည့္ျပန္ရန္လုပ္ေနေသာ ဂ်ယ္ယြန္းေရွ႕တြင္ ဟီဆြန္းအျမန္ပိတ္ရပ္လိုက္ရသည္။
"က်စ္ စိတ္ေကာက္သြားတာဆိုရင္ ၿပီးမွေခ်ာ့ပါ့မယ္ အခုေတာ့အတူလိုက္ခဲ့ပါေနာ္ ေနာ္ဂ်ယ္ယြန္း"
သူ ဟီဆြန္း၏မ်က္လုံးကိုမ်ားကို စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။အီဟီဆြန္း၏မ်က္လုံးမ်ားကို သူသေဘာမက်ပါ။အဘယ္ေၾကာင့္ထိုသူ၏ မ်က္လုံးမ်ားက သူ႕အေပၚ ထိုသူေတာင္းဆိုသမွ်ကို လက္ခံရန္ဖိအားေပးေနရသနည္း။အီဟီဆြန္း၏ လွပေသာသမင္မ်က္ဝန္းတစ္စုံသည္ သူ႕အတြက္ေတာ့ ဒီေရထက္ပို၍ပင္ ဆြဲငင္အားေကာင္းေနၿပီး အႏၱရာယ္မ်ားလြန္းေနသည္။
"ဒီတစ္ေခါက္ပဲ လိုက္ခဲ့မယ္"
"ရက္စ္ ဒါဆို ငါအရင္ဒီအေပၚတက္လိုက္မယ္"
"အြန္း ဂ႐ုစိုက္အုံး"
"စိတ္မပူနဲ႕ ဒီေလာက္ကေတာ့ေအးေဆးပါကြာ"
တကယ္လည္း ေအးေဆးပင္ျဖစ္ေနသည္။ခဏေလးအတြင္း နံေဘးရွိသစ္ပုံအေဟာင္းကိုနင္းကာ တံတိုင္းေပၚဖက္တြယ္တက္သြားေသာ ဟီဆြန္း၏ အခုေလာက္ထိကြၽမ္းက်င္ေနပုံကိုေတြ႕႐ုံနဲ႕ပင္ ခိုးထြက္ထားေသာအေခါက္အေရအတြက္မွာနည္းမည္မဟုတ္ေၾကာင္း သူေတြးလိုက္မိသည္။
