"Seoyeon!" Annemle birlikte babaannemin dairesinin kapısını açtığımızda hemen babaannem karşıladı beni. Asyalı bir evin tanıdık kokusu neredeyse anında duyularımı sardı. Evet, kesinlikle Güney Kore'ye dönmüştüm. "Nasılsın?"
"Böyle iyiyim teşekkürler!" Dili konuşmak doğal gelmediği için çekingen bir Korece cevap verdim. Düşüncelerimi anadili İngilizcemden Koreceye çevirmem birkaç dakikamı aldı. Görünüşe göre anlaşılabilirdi, çünkü büyükannem coşkuyla başını salladı. Bu her zaman bir rahatlama oldu. Belki gerçekten burada hayatta kalabilirdim?
"Ah, çok uzamışsın!" Fışkırmaya devam etti, omzuma o kadar güçlü bir şekilde vurdu ki, bu kadar yaşlı bir bayan için neredeyse doğal değildi. "Ve liseden yeni mezun oldun. Ah, Seul Ulusal Üniversitesi, ha? Çok iyi bir okul! Çok zeki olmalısın, tıpkı annen gibi."
Zorla gülümsemeyi başardım. Zeki olarak adlandırılmak neredeyse acı tatlıydı. Bana evde olabileceğim her şeyi hatırlattı.
Ülkemde hayalimdeki üniversiteye kabul edilmiştim - şehrimdeki sadece iki öğrenciden biri - şimdiye kadar uğruna çalıştığım her şey buydu. Kabul mektubunu aldıktan sonra bir hafta boyunca mutluluktan ağlamıştım. Annem çok heyecanlanmıştı ve bu her konuşmanın konusuydu. Sonunda hayatım doğru yöne gidiyor gibiydi. Sosyal bir hayatın olmadığı, evde yalnız kaldığın, ders çalıştığın onca gece sonunda sonunda işe yaramıştı! Hayatımda bir kez, hayatımı yaşadığım için mutlu hissettim ve kendim için mutluydum.
Ama büyükbabam mezun olduktan hemen sonra ölmüştü ve annem onunkini desteklemek için geri dönmek zorunda kaldı ve nedense ben de benimkini desteklemek için taşındım. Annem beni Kore'deki SKY üniversitelerine yazdırmıştı ama aslında onları hiçbir zaman gerçek bir seçenek olarak düşünmemiştim.
Tabii ki, Seul Ulusal Üniversitesi tanım açısından hiçbir şekilde kötü değildi - en iyi üniversiteydi. Ama hiçbir zaman Güney Kore'de yaşamayı planlamadım. Kültüre, dile veya sosyal uygulamalara pek aşina değildim. Kültür şoku beni en azından başlangıçta bir uzaylı yapacaktı ve Amerikan rüyamdaki okula gitmek bu kadar zor olmayacaktı.
Neden yaptım? Hiç bir fikrim yoktu. En garip kısım buydu. Nasıl bir içgüdünün seni hayalindeki üniversiteden vazgeçirdiğini bilmememe rağmen, bir içgüdü gibi geldi. Varlığından bile bir içgüdü olarak şüphelendim - sanki biri kulağıma yapmam gerektiğini fısıldıyor gibiydi. Vazgeçmeye zorlanıyormuşum gibi garip, baskıcı bir duygu hissetmiştim. İsteğim dışında Güney Kore'ye sürükleniyordum ama gerçekten değil.
Daha önce de buna benzer şeyler yaşamıştım. Özverili ve empatik olmak pek çok insan için sıra dışı değildi, ama sanki vücudumda bir gram bencil madde yokmuş gibi görünüyordu. Hep başkalarını düşünüyordum ve bu kendi durumumu daha da kötüleştirse de; benim için diğer herkes daha önemliydi. Annem dünyayı kurtarmanın kaderimde olduğuna inanıyordu ama sağda solda insanlar benden faydalanıyordu. Asla açıklanamaz olan yanım buydu ve hiç kimse onlara fayda sağladığı için bunu düzeltmeye veya sorgulamaya zahmet etmedi.
"Eomma, Seoyeon saldırmadan önce eşyalarını boşalt!" diye kıkırdadı annem Jiyoung, gönülsüzce. Büyükannem homurdandı ama aceleyle mutfağa koştu ve muhtemelen sevdiğim tüm Kore yemeklerini yapmak zorunda kaldı. Fırsat buldukça valizimi yeni odama taşıdım, bu oda bir apartman dairesi olduğu için evimdeki eski odam kadar geniş değildi ve eşyalarımı boşalttım. Kıyafetlerim şifonyere, ceketlerim ve elbiselerim dolaba ve tüm banyo malzemelerim banyoya gitti. Bir hafta önce, nakliyeciler zaten her şeyi Kore'ye taşımıştı, bu yüzden odam Amerikan odamın daha küçük bir versiyonu gibi görünüyordu. Pastel yeşil çarşaflı aynı beyaz yatak, dev aynalı beyaz şifonyer ve yersiz rastgele şeyleri yerleştirmeyi sevdiğim tüm çekmeceleri olan ahşap masa vardı.
Oğlan sinirli bir şekilde yayıldı. Oldukça normal olan siyah bir tişört giymişti ama boynunda gömleğinin önüne düşen altın bir zincir vardı, ya "Ne alet!" veya "Kötü çocuk!" ve gerçekten ikincisi olmasını umuyordum. Siyah düşük kasıklı pantolon ve beyaz atletik yüksek bilekli ayakkabılar giyiyordu ve kesinlikle benim ligimde olmadığını biliyordum. Kulaklarında parlak kırmızı şeritler vardı. Sahte olup olmadıklarını anlayamıyordum ama her halükarda o belki de o ana kadar ülkede gördüğüm en havalı adamdı. Yine de bir günden daha az bir süredir burada olduğum için bu pek bir şey ifade etmiyordu.
Yakışıklı adamları severdim. İyi kalpli ve zeki, senin her hareketini önemseyen ve senin için endişelenen adamları severdim. Koca malzemesi, sınırda anne malzemesi istedim.
Bu adam için durum kesinlikle böyle değildi. Kulaklıkları takılıydı ve yürürken ritme göre hareket ediyordu, kendine olan güveni her bir gözeneğinden taşıyordu. Gülümsediğini gördüm, muhtemelen sevdiği bir şarkıyı dinliyordu ve gülümsemesi haylaz ve biraz şakacıydı, ancak bu gülümseme daha çok sınıf palyaçosunda göreceğiniz türdendi, Acion Tustin Dishan II kazanamadı.
Bu adam için durum kesinlikle böyle değildi. Kulaklıkları takılıydı ve yürürken ritme göre hareket ediyordu, kendine olan güveni her bir gözeneğinden taşıyordu. Gülümsediğini gördüm, muhtemelen sevdiği bir şarkıyı dinliyordu ve gülüşü yaramaz ve biraz şakacıydı, gerçi Asyalı Justin Bieber'da değil, sınıf palyaçosunda göreceğiniz gülümseme daha çoktu. O oldukça saf havalıydı. Kendine aşırı güvenen erkeklerin yürüyüşüne sahipti - herhangi bir dövüşü ve istedikleri herhangi bir kızın kalbini kazanabileceklerini düşünenler.
Bu yüzden onun normalde aşık olduğum kişi olmadığını biliyordum ama beni ona doğru çeken bir şey vardı. uzağa bakamazdım.
Tam önümden geçerken başını kaldırdı ve göz göze geldik. Başka tarafa bakmak istedim çünkü bakarken yakalanmak tamamen utanç vericiydi ama yapamadım. Aslında yapamadım. Gözüm çocuğa takıldı. Mükemmel gül yaprağı dudaklarında sinsi bir sırıtış belirdi ve bana doğru gelmeye başladı. Oh hayır.
Tam önümden geçerken başını kaldırdı ve göz göze geldik. Başka tarafa bakmak istedim çünkü bakarken yakalanmak tamamen utanç vericiydi ama yapamadım. Aslında yapamadım. Gözüm çocuğa takıldı. Mükemmel gül yaprağı dudaklarında sinsi bir sırıtış belirdi ve bana doğru gelmeye başladı. Oh hayır.
Sonunda bakışlarımı yere indirdim, yüzüm yanıyordu. Çok solgun olduğum için, kızardığım muhtemelen çok açıktı, bu tüm arkadaşlarımın eğlenmeyi sevdiği bir şeydi, bu yüzden onu uzaklaştırmaya çalıştım ama boşuna. Dişlerimi sıktım ve yanımdaki salıncağın hareket ettiğini duydum.
"Hey," dedi başıyla beni işaret ederek, yüzündeki o sırıtış hâlâ devam ediyordu. Kendimi yukarı bakmaya zorladım. Kulaklıkları boynundaydı ve bakışları sanki ruhumu yakıyordu. Sonra aksanlı bir İngilizceyle "Senden hoşlanıyorum" dedi.
2 Kutu
Göz kırptı.
Vurmak.
"Oh, vay canına," diye homurdandım, bilinçsizce İngilizceye geçerek. Dil değiştirdiğimi fark ettikten sonra boğazımı temizleyerek Koreceye geri dönmeye karar verdim. "Yani, merhaba."
"Sen İngilizce konuş?" Korece sordu, tek kaşını kaldırarak. Başımı salladım ve sinsi bir sırıtış attı. "Chris Brown'ı seviyor musun?"
Bir
Kısa bir duraksama oldu ve şokumu üzerimden atmaya başladım. Benimle mi konuşuyordu? Sorunun muhtemelen birinin İngilizce konuştuğunu öğrenmenin en aptalca devamı olup olmadığı önemli değildi, çünkü bu adam gerçekten bana yaklaşmış ve bir sohbet başlatmışdı.
"Yani... Sanırım," diye yanıtladım. Komple yalan. Onun tek bir şarkısını bilmiyordum. "Neden?"
Adam Chris Brown'ı söylemeye başladı ve kalbim neredeyse duracaktı. Onun sesi. O... kelimelerin ötesindeydi. Sözleri, melodiyi ya da herhangi bir şeyi duymadım. Onun güzel sesini yeni duydum. Neredeyse melek gibiydi ama ondan farklıydı. Sesi bir siren şarkısı gibiydi ve ben bir mıknatıs gibi ona doğru çekildim. Benden şarkının adını sormaması için dua ettim, çünkü yapamadım ve en başta hiçbirini biliyormuşum gibi değildi.
"Vay canına," diye tekrar İngilizce olarak mırıldandım ve geri döndüm. "Ben... Bu harikaydı."
1 bölüm Devam edecek!
