Roommates with the badboy

31. Untill death do us part

POV JACK:

Verstijfd uit verschot staarde ik in haar ogen. De ogen die mij vertellen dat ze van me houdt en die verlangen naar een antwoord. Maar ik antwoordt niet, ik zwijg en staar in haar ogen. Die nu beginnen te tranen. Waarom zeg ik niets, ik hou van haar, dat weet ik zeker. Maar misschien ben ik bang, als ik deze woorden uitspreek dat alles nu voor echt is. We zeggen geen woord tegen elkaar, maar de stilte zegt meer dan woorden ooit zouden kunnen. "Hou je niet van mij" vraagt ze. Aan haar stem hoor je dat ze bijna gaat wenen. Ik wendt mijn ogen van haar af, ik kan haar niet aankijken terwijl ik dit zeg. "Ik weet het niet". "Jack, het is niet iets dat je moet weten, het is iets dat je moet voelen. Als dat zo zou zijn zou je het al hebben gezegd" zegt ze met tegelijk verdriet en woede in haar stem. Ze haalt haar handen van mijn gezicht en stapt uit de auto. Hoe graag ik ook achter haar aan wil lopen, ik laat haar gaan. En dat is de domste beslissing die ik ooit in mijn leven heb genomen.

POV MILOU:

Ik sla de deur van de auto hard dicht. Tranen stromen over mijn wangen. Hoe kan hij mij dit aandoen. Ik bel de enigste persoon die ik nu nog kan vertrouwen, Liv. "Liv, je moet me helpen. Ik heb het gevoel dat ik niet kan ademen, en het doet pijn, help mij alsjeblieft" zeg ik haperend in tranen. "Milou, wat doet er pijn, praat met mij, waar ben je" vraagt Liv bezorgd. "Het voelt als een soort steken in mijn hart." zeg ik terwijl ik mijn hand op mijn borst leg. Al zijn beloften heeft hij gebroken. Ik wordt opeens abrupt omgedraaid door twee stevige handen die mijn schouders vast hebben. Ik laat mijn gsm vallen, maar zie amper iets door mijn tranen. Voor ik iets kan zeggen is hij me voor. "Milou, ik kan je niet laten gaan, want dit is het meest echte dat ik ooit heb gevoeld met iemand, en ik kan mezelf niets wijs maken. Ik hou van je Milou, meer dan je je kan inbeelden. Diep binnenin wist ik het al lang, en heb ik nooit getwijfeld. Ik heb mezelf proberen weg te houden van jou, omdat je me dingen doet voelen, waarvan ik dacht dat ik het nooit zou kunnen voelen en ik het aan mezelf beloofd had om het nooit meer te voelen, maar ik kan het niet. En het breekt mijn hart om jou zo te zien. Ik hou van je Milou Madison Brown." Hij veegde mijn tranen met zijn duimen van mijn wangen. En toen wist ik dat ik voor altijd van hem zou houden, wat er ook maar zou gebeuren. Untill death do us part.

The end.

Willen jullie graag een deel 2 of liever een volledig nieuw verhaal? Ik zou liever een nieuw verhaal schrijven maar als jullie graag verder willen weten wat er gebeurd kan ik het wel doen, maar dan wordt het minder leuk volgens mij... Ik ben echt sad trouwens dat het voorbij is, maar als ik nu nog verder zou schrijven zou het te saai worden dus moet je maar zelf verzinnen! Love xx