Belkide sonsuzluğumdu...

İşte o gün...

Yine bir ameliyata girecektim bakmam gereken birçok Ayrıntı vardı her Açıdan ve farklı ışıklarda yakından uzaktan bakıyorum tekrar tekrar. Herşey tamsa uyumanın zamanı.
O gün öleceğimi hissetmiştim belkide ameliyattan çıkamayacaktım çünkü beynimin tam içinde lanet olası bir tümör parçası vardı. Ameliyattan önce David'e onu çok sevdiğimi söylemiştim aslında daha yeni tanıştık ama çocukluk Arkadaşım Alice'den daha çok seviyordu beni çünkü; Alice ameliyatıma gelmemişti benden daha önemli bir doğum günü partisi vardı. David hastalığımın nasıl lanet olası bişey olduğunu bilmiyordu anlatacaktım tabi ama ameliyattan sağ Çıkarsam. David'le Konuşurken uzaktan annemin bana dolu dolu gözlerle baktığını gördüm çünkü; doktorum anneme ve babama ameliyatın riskli olduğunu ve herşeye hazırlıklı olmaları gerektiğini söylemişti. Annem ve babam yanıma geldi onlara sinirlenmiştim çünkü; bana ölecekmişim gibi bakıyorlardı. Onlara aynen şu şekilde bağırdığımı Hatırlıyorum "daha ölmedim burdayım ve sizi bırakmaya niyetim yok" demiştim annem ağlamaklı bir şekilde bana sarıldı çok büyütüyorlardı aslında çünkü girdiğim 7. Ameliyattı doktorlar mucize olduğunu söylemişlerdi çünkü dayanılmayacak kadar zor bir beyin ameliyatıydı.
Annem ve babama sarıldım belkide son sarılışım olabilirdi.
Doktor artık ameliyata girmem için Herşeyin hazır olduğunu söylemişti sanki ilk ameliyatım gibi korku ve heyecan vardı. Ameliyata girmiştim o anki korku bana yetiyordu ellerim ayaklarım titriyor Başımda sebebini bilmediğim bir ağrı ve gözlerimden dökülen o yaşlar...
Anestezi uzmanının Başımda olduğunu gördüm ve daha Sonrasını hatırlamıyorum.
13 saat Süren ameliyattan sonra beni yoğunbakım ünitesine almışlardı doktorların babamla konuştuklarını duydum beni 3 gün uyutmak zorunda kalmışlardı nedenini bende bilmiyorum 3 gün sonra uyandım ve baş ucumda David vardı. Ameliyatımın iyi geçtiğini ve artık iyileşebileceğimi söylemişti o anki mutluluğum paha biçilemezdi hemen annem ve babam içeriye girdi ve bana nasıl olduğumu sordular onlara cevap veremeyecek kadar yorgun hissediyordum doktorum Carl artık normal bir odaya alınabileceğimi söylemişti. Çok zor bir Hayatım vardı bunu biliyordum 1 hafta sonra yavaş yavaş ayağa kalkabileceğimi biliyordum her seferinde böyle oluyordu aradan 2 hafta geçti artık yürüyebiliyordum ve kendimi iyi hissetmeye başlamıştım. Gerekli tetkikler yapıldıktan sonra taburcu olabileceğimi söylemişlerdi. Annem kıyafetlerimi hazırlarken ben David'i soruyordum 1 hafta boyunca hiç Yanıma gelmedi merak etmeye başlamıştım ayağa Kalktım başım dönüyordu daha Sonrasını hatırlamıyorum 1 hafta daha hastanede olacaktım artık hastanelerden nefret ediyordum midemi bulandırıyordu o kelime akşam olmuştu ama hâlâ David gelmemişti saat 22.30 da odamın kapısı çaldı içeriye giren David'di çok mutlu olmuştum hemen ona 1 haftadır nerede olduğunu sordum. Bana işim vardı dedi ama inanmadım zaten kızları en iyi oyalama yolu değilmi "işim var" demek. Herneyse David benden Hastalığımı anlatmamı istedi ve asıl herşey o zaman başladı.