Mutlu olmak için yapmam gerekiyordu. Mutlu olmak için benim oraya girip, ona o cümleyi söylemem gerekiyordu. Yapsaydım eğer; rezil olup oradan ayrılırdım veya iyi bir sonuç alırdım.
Mutlu olmak için bir adım atmam gerekiyordu.
Ayaklarımı öne attım fakat yapamadım. Geri çekildim.
"Yapamam."
Öne doğru adım attım. Yapabilirdim. Umudumu kaybetmemem gerekiyordu. Sokağın sessizliği, sanki kulaklarımda bir sessizlik müziği gibi yankılanıyordu. Sokak ne kadar sessiz olsa bile, beynimin içi sanki susmuyordu. Susmak bilmiyordu.
Hızla ilerledim. Yapacak mıydım? Kararlı mıydım?
"Yapacaksın. Yapacaksın." dedim kendimi teselli etmeye çalışırcasına.
"Yapacaksın kızım." dedim ve tam kafenin önünde durdum.
"Seni seviyorum." o ses beynimin içinde yankılandı. Hızla kafeye girdiğim gibi koşarak çıktım. Bunu başka bir kıza mı söylemişti?
***
"Benim sana verebilecek mutluluğum var."
"Mutluluk sandığın gibi bir şey değil."
"Ne? O zaman bana mutluluğu sen öğret." dediğimde yüzü asıldı.
"Ben mutluluğu hiç yaşamadım ki öğreteyim."
"O zaman dur ve izle." dedim gülümseyip.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mutlu Olmak İçin
Teen Fiction17 yaşındaki genç kız, kimseyi sevmemek ve 'Seni Seviyorum' cümlesini kurmamak için yemin etmişti. Bu sözünü tutacak mıydı bunu kimse bilmiyordu. * "Seni seviyorum." "Ne?"
