Bunu gelecekteki kendime yazıyorum......Tabi kendime zarar vermezsem ve bunu okuyabilirsem..
Zor zamanlardan geçiyorum ne yapacağımı bilmiyorum...... Sorumluluklarım çok fazla ama sadece 15 yaşındayım...Üstümde büyük bir baskı hissediyorum. Ailemin benden beklentisi çok fazla ..... Dışardaki insanların bile benden bir beklentisi var ama ....... Ama ben bunları yapamicağımı biliyorum.. En zoruda bu insanların onurunu kırmak.. Yada beklentilerini suya düşürmek.. Bu yaşıma kadar hep insanları düşünerek yaşadım.. Ona göre şeyler yaptım ama buna değermi bilmiyorum .. Artık ne dayanacak gücüm nede bu hayata tutunabiliceğim bişey kaldı...Şimdi diye bilirsin ergenlik işde falan ....... Diye bilirsin ... Ama değil . Gücüm kalmadı , dayanamıyorum, ağlamak istiyorum, artık hayattan zevk almıyorum.... Hani derler ya her insan bu hayata bir amaç uğruna gelmiştir diye ... Bende acaba insanların bana sorumluluk vermesi içinmi geldim? Artık düşünmeden edemiyorum.... Ağlamak istiyorum, susmak istiyorum, kaybolmak istiyorum... Küçükken en çok da acı çekmekten korkuyodum...Ama artık oda umrumda değil , artık umursamıyorum .
Ailem bana değer veriyor ve bu dahada zor oluyor ... Değer görmek.. İstemiyorum ... Onları üzmek istemiyorum, onları kırmak istemiyorum , benim için üzülmelerini istemiyorum, beni önemsemelerini istemiyorum, arkamdan hayal kurmalamarını istemiyorum....... Sadece uyumak istiyorum.... Herkes değer görmek ister , önemsenip pof pof lanmak ister.... Onuda istemiyorum....... Çünkü haketmiyorum... Bana kızabilirsin ama haketmiyorum... Ben hiç bişeyi haketmiyorum... Belkide ölmeyide haketmiyorumdur... Ağlamayıda haketmiyorum, acı çekmeyide haketmiyorum. Ben önemsiz biriyim, korkağım, aptalım, değersizim, beceriksizim, boşum.. Bom boşum....
Ailem benden doktor olmamı istiyor.... Onlara her gün olabilirim diyorum.... Olamam.... Yapamam........ Biliyorum.... O kadarda zeki değilim.. Ama onları üzmemek için olurum diyorum.... Yada akrabalarım benden bir sağlıkçı olmamı bekliyor... Onuda olamam ...... Ben hiç bişey olamam........Onları üzme hakkım yok... Onları...... Sadece kendime yönelik şeyler yapmak istiyorum.. Çizim yapmayı severim, şarkı söylemeyi severim, çiçekleri severim, yüzmeyi severim.... Ama aileme bir ressam olucam diyemem.... Yada antrenör olucağımı.. Onlar bana kızarlar .... Hayır doktor olucaksın derler... Ama yapamamki ne kadar çalışsamda yapamam.... Beceriksizim... Yapamam.. Lütfen artık son bulsun istiyorum ... Her şey... HEMDE HER ŞEY..... Herkesin beklentisi bitsin... Kimse benden bişey istemesin demesinki bu ol, şu ol, bunu yap, şunu yap ..... Lütfen ..... Yorgunum hemde çok.... Ama bunları düşünürken yatamıyorum..... Uyuyamıyorum.. Kendimi defolu hissediyorum...
Ailemi haketmiyorum yada kimseyi haketmiyorum...... Arkadaşlarım da bunu biliyor . O yüzden hiçbiri sevmez beni..... Sadece arkamdan konuşurlar.... Ama onlara hep yalan söylerim......İyiyim derim.... Mutluyum derim.. Yada hep benimle kalın sizi çokkkkkkk seviyorum derim...... Seviyorum ama onlarla hep kalmicam biliyorum... İyide değilim.. Mutluda değilim...Ama yalan söylemek iyi hissettiriyor.... Hemde çok...
Ölmekten korkuyorum. Hemde çokkk. Ama..... Bunu yapmazsam ileride ne olucak bilmiyorum... Bu acının bitmesi için her şeyi yaparım..... HEMDE HER ŞEYİ.... kimseyi daha fazla üzemem.......
