zwei

276 42 59
                                    

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ryunosuke:
bir an bunu da o kafanın anlayıp anlayamayacağını düşündüm ama aferin, sana söylediğimi yapmışsın.

ryunosuke:
gezi bitene kadar otelde kal. grup böyle sensiz daha rahat.

atsushi:
kalamam, tur rehberinden bugün için izin istedim

atsushi:
ama bugünden sonra ortalıkta görünmemeye çalışacağımdan emin olabilirsin

ryunosuke:
nasıl becereceksen artık.

ryunosuke:
bir gününü ayırmak için hangi yalanı uydurdun merak ediyorum.

ryunosuke:
muhtemelen şunu demişsindir, annemi özledim ve onunla sabahtan akşama kadar konuşmak istiyorum.

ryunosuke:
senin gibi ağlak bir bebenin uydurabileceği bahane bundan ibaret olsa gerek.

atsushi:
sana ortalıkta görünmemeye çalışacağımı söyledim neden hala bana yazmaya devam ediyorsun

atsushi:
bunları yazarak beni kırabileceğini mi sanıyorsun (görüldü)

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

aslında atsushi, gerçekten çok kırılıyordu. onun yazdığı cümlelerin her biri içini güvensiz ve kaygı dolu bir hisle kaplıyordu.

yine de siyah saçlı gencin ne yapmaya çalıştığını anlamamıştı.

bugünlük otelde kalsa da mecbur bir süre aynı ortamlarda bulunmaya devam edeceklerdi ve atsushi de sırf onun rahatsız olup da mesajlarıyla onu daha fazla kırmaması için grupta yokmuş gibi davranmanın bir yolunu bulacağını söylüyordu.

ki atsushi zaten grupta yok gibiydi, ryunosuke bir şeyi anlamsızca uzatıyordu.

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ryunosuke:
çok aptalsın.

ryunosuke:
otele geldiğimizden beri her gece ağladığını duymadığımı mı sanıyorsun?

ryunosuke:
görüyorsun işte, kimse seni sevmiyor. bunu bilmene karşın hala içinde olduğun bir grubu rahatsız etmeye devam ediyorsun.

ryunosuke:
acınası bir haldesin. yanına bile yaklaşılmayacak kadar acınası.

atsushi:
o halde bana yazmayı bırak ve arkadaşlarınla vakit geçirmeye devam et

ryunosuke:
kahvaltıda gözünü diktiğin arkadaşlarım mı? seni gördüm nakajima, gerçekten de çok aptalsın.

ryunosuke:
onlar gibi yakınların olmadığı için köşede bir başına ağlayacaktın neredeyse.

atsushi:
aşağılamaların daha fazla sürecekse seninle konuşmak istemiyorum

atsushi:
evet burada kimsem yok ve bunun olmaması beni çok üzüyor

atsushi:
ama zaten benimle konuşan kimse yokken birinin çıkıp da bana bildiğim şeyleri aşağılamayla söylemesini istemiyorum

bir yalnızlık marşı, shin soukokuHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin