THE GREATEST SOLACE: FORBIDDEN LOVE(Book 1)

Epilogue (Untold)

With my guitar, I sing a song.

Paraan ko to just to forget everything.

Inaral ko lahat ng secondhand serenade song, and the song which made me feel alive.

Pangarap ka by karel marquez.

Aaminin ko, after ako umalis sa Subic ay panay ang iyak ko kahit panay ang sabi ko sa kanya na hiwalay na kami at di na ko dapat sundan.

I read every post that my friend typed.

nag aairg ulet ako, and again, I'm looking for a cyber friend again.

And I found Dran Eirick again  ,

Pero bati na kami dahil nagsorry sya ng bongga sa akin.

Alam ko di sya pwede sisihin sa katangahan ko, pero yung sorry na sinabi niya?

"wala nang tulad ng dati, Dran. Faithful ako sayo tas yun ang sinabi mo."

Oha? Taray ko noh?

Ako na yan.

Being broken really made me more fierce.

More confident.

Has more strength to fight when someone made me feel disgusting again.

He bid goodbye, kasi alam niya na na hindi siya pwede para sa akin.

---

5:00pm.

I wear my white blouse and skirt na above knee.

I tie my necktie and make my hair flow down, took a clip and wear it near my bangs.

Hinayaan kong humaba ang buhok ko hanggang bewang dahil sawa na ako sa dating ako.

took my bag and guitar and went out from the house.

panggabi ako sa isang kolehiyo, at nasa pangangalaga ako ng pinsan ko.

i took Bachelor in elementary Education to follow mama's blood.

Ang mga pinsan niya kasi, mga teacher na.

Kaya di ako nagkamali sa desisyon ko na humiwalay kay Bert.

Bert.

He's now at peace.

Di na niya ako tinext dahil syempre.

Iba na ang number ko.

Nakokontak lang niya ako pag nasasalpak ko yung sim ko sa cp ko.

Hwehwe.

So, 4 months have passed, nandito ako sa kalagayang balik academics ang puso at utak ko.

Naging mature nadin ako kaya maski pagtatrabaho gusto kong subukan-

Pagluluto,

Paglilinis ng bahay,

Kung may maiutos man sa akin ginagawa ko.

Just to forget.

"Brianna! Complete uniform ah. Walang pasok kaya. "sabi ng classmate kong si kuya Greg.

Magaling mag gitara yan at natuto ako sa kanya.

"yey. Walang pasok? Edi maggitara nalang. Nagawa ko na yung kinompose ko eh. Try natin kuya??"

Tumango siya, then he strum (sorry di ko alam ang word.) the chords.

"Nakaupo sa sulok, sabado ng umaga non.
Sa kwarto ay nagmumukmok dahil wala ka.."

Tumingin ako sa paligid.

Maulan ngayon, pero di kami nagpatinag.

"nagkalat mga sulatin, maghapong hawak ay lapis...
Nagguhit, naglimbag ng kanta
Pinagod ang sariling sabik makita ka"

Suddenly, he stopped.

"bry, tama na. Umiiyak kana oh.

Saka andito na sila ate Marian. Tara, sabay sabay na tayo umuwi."

I wipe those tears and gave him an apologetic smile.

Finding happines really isn't easy.

------

End

hh&Vl