Aşkın Vegas'ı bxb |yarı texting|

1~

Yepyeni bir kurgu ve ben.

Buraya başlama tarihinizi yazabilirsiniz!

İyi okumalar. 🫶

~~~

Doğum günüm tam bir felaketti. Abimin bağırmaları, oradan oraya atılan pastalar...

Aklıma geldikçe gözlerim doluyordu. Asla kimseye anlatamamıştım kimse asla sesimi duymamıştı.

Karanlık bir gecenin içindeki kimsenin görmediği, görse bile gördüğü milyonlarcasından biri olduğunu için umursamadığı o yıldızlar gibiydim.

Eşcinsel olmak hastalık değildi. Belki de diye düşündüm. Belki de bu akan kırmızı sıvı benim için bir son değil bir başlangıçtır. Huzurumun, kurtuluşumun, başlangıcı...

Apar topar son dakika varış noktasını değiştirdiğim biletim ile bu uçağa binmiştim. Las Vegas'a giden uçağa.

En azından ölürsem kimse beni bulamasın istiyordum...

En azından huzurla ölmeme izin verin. Olduğum gibi yaşamamın yasal olduğu bir ülkede beni baskılayan insanlardan uzakta ölebilmek istiyorum. En azından cansız bedenimi aramayın onu rahat bırakın.

Annem... Asla karşısındakini olduğu kabul etmeyecek biriydi. Bizim için belirlenmiş o kalıplar içinde olmalıydık. Bizim için hazırlamış kalıplar. Kim olduğumuz önemli değildi zaten onun istediği kişi olmamızı isteyecekti. O kalıplar hayatımızı yönetiyordu. Ama biz kendi hayatımızı yönetemiyorduk.

Babam... Otoriter. Babamdan bahsedince aklıma sadece bu geliyor. Kaçamadığım bir baskı. Kalbimin atışlarını hızlandıran biri. Ama iyi değil kötü sebeple...

Abim... Vagos Aster. Aster ailesinin varisi. Göz bebeği. Herkesin favorisi. Asla onun gibi olamazdım. Herkesin istediğini aksine yapamazdım bunu... Onun gibi olamazdım. O kendisi için belirlenen sınırlarda kendine bir hayat kurmuştu.

Şimdi keşke mutlu ölmeme izin verseler... Bana en azından bunu yapsalar.

Ama hayır...

Benim için çizilmiş çizgide bir ölüm gerçekleştirmem gerekiyordu.

Annemin benim için çizdiği yaşamadan ölmemeliydim onlara göre. Bu kadar zordu işte insanların takıntılarından kurtulmaları. Ailem özellikle annem beni takıntı haline getirmişti.

Beni iyileştirmesi gereken bir hasta olarak görüyordu. Bütün beyazlıkların içindeki o siyah nokta olarak görüyordu beni. Kendisi olmasa hiç bir şey yapamazmışım gibi...

Bunca zaman bitmesini bekledim... En zoru neydi biliyor musunuz? Bugün benim doğum günüm. On sekiz yaşıma girdim bugün. Tam iki saat önce reşit oldum ben.

Yaşıtlarım bunu kutlarken ben ülkeden kaçıyordum. Dudaklarımdan histerik bir gülüş kaçtı.

Uçakta yanımda oturan abla deminden iyi miyim diye arada beni anaç bir tavırla kontrol ediyordu. Çünkü durmadan ağlıyordum.

Hayır bıçaklandığım için değil. Ailemin benim üzerinde kurduğu baksının bende açtığı yaralar emin olun daha çok kanıyordu.

Yanındaki bu ablaya kanayan karnımı göstersem kendi öz annemin vereceğinden daha insancıl bir tepki vereceğine o kadar emindimki.

Gözlerimden hâlâ akan göz yaşlarımı silmekten yorulmuş bir halde uçuşun bitmesini bekliyordum.

Sonra bir anons sesi duyuldu. "Sevgili yolcular. Rahatsız ettiğimiz için üzgünüz. Havaalanında kaybolduğu için zorunlu olarak anons yaparak aramak zorunda olduğumuz biri var. Vegas Aster. Lütfen uçakta bulunuyorsanız uçağın arka bölümüne gelip hostesler ile iletişime geçin. İyi yolculuklar."

Aster ailesinin yapamayacakları şey yoktur. Ellerinin kollarının nerelere uzandığını bilmek bile istemiyorum. Bunu bilmek sadece acı verici olur.

Bulunduğum koltuğa daha çok sindim ve sesimi bile çıkarmadım. Kaçtığım insanların eline kendi kendime gidecek kadar aptal değildim.

Ben Vegas. Ama Vegas Aster değil... Ben bir Aster değilim..! Asla da olmayacağım.

~~~

23.08.23
sessizgeceninsabahi_