Note: Unedited
Hi..... Uhm actually I don't know where should I start my story.....should I introduce myself first? My age? Where do I live...ops (I covered my mouth) I almost forgot I don't remember anything.... I rolled at my bed.
"This is all crazy__ no I'm the one who actually crazy" napasabunot ako saking sariling buhok. Napangiti nalang ako habang nakatulala sa kisame. Baliw na nga yata ako.
Halos mapatalon ako ng biglang kumulog at kumidlat kasabay ng pagliwanag ng paligid, akala nyo takot ako noh! Diyan kayo nagkakamali.
Dali-dali akong bumaba sa kama at binuksan ang bintana. Napangiti ako habang nakadungaw doon. I don't know why I'm so in love with thunder tho, I just love thunder for no reason, alam mo yong pakiramdam na ang saya-saya sa damdamin, yong napakaaliwalas sa pakiramdam ae basta yon, diba ang weird ko?
Ang iba takot na takot sa kidlat tapos yong iba worse dahil na-to-trauma pa tapos ako ito pangiti-ngiti pa.
Don't get me wrong okay? For me kasi, thunder is peace and happiness. Imagine siya yong nagpapaliwanag sa madilim na gabi, he gave a lots of effort to do things like that so we must appreciate.
Umihip ang malamig na hangin kaya napayakap ako saking sarili. Dahil sa sarap ng pakiramdam napapikit ako. Ngingiti pa sana ako pero hindi na natuloy ng biglang naglikramo ang tiyan ko.
"Lintik hindi pa pala ako nakapaghapunan" bulong ko.
Anong oras naba? Hinanap ko ang lumang mumurahing relo na Ben 10 pa ang design, regalo pa to ng best friend ko noong birthday ko.
Napalungo ako ng makitang twelve midnight na. Hindi na bago sakin to, I don't know baka may sumpa akong dala-dala or it's just my hobby na matutulog ako ng maaga at magigising ng twelve midnight kaya ang ending hindi na ako makapaghapunan, kaya ito hapunan na mag a-adjust. Weird right?
Magigising talaga ako exactly every twelve midnight.
Dahil nakasando lang ako kinuha ko ang hoodie nakasampay sa upuan at dali-daling sinuot, hindi ko alam kong nakailang gamit na ito. Ang bantot na kasi ng amoy, pero wala nakong paki, sa kalenderya lang naman ako ni aling Rosa pupunta bahala na sila kong aamuyin nila ako. At dahil midyo umaambon kinuha ko ang payong na nakasabit sa likuran ng pintuan. Luminga-linga muna ako bago tuluyang lumakad, napakadilim ng paligid tanging mahihinang kidlat ang nagbibigay ilaw sa daan, wala na din mga motorcycle o sasakyan na dumadaan.
Masaya at pakanta-kanta pa akong naglalakad ng biglang napatigil ako, sino ba naman kasi ang hindi mapapatigil ng biglang may tumilapon taong duguan sa harap mo.
"Sasaki! sori napalakas ata ang hagis ni Tander, okay ka lang? Hindi ka naman nataman noh?" sigaw ni Pedro na pakamot-kamot pa ng ulo. Inirapan ko lang siya.
"Hoy gago, okay ka lang?" tanong ko sa taong nakahandusay sa harap ko, akala ko patay na hindi pa pala. Tinulungan ko itong tumayo, napangiwi ako ng makita ang sitwasyon niya. Ang mga daliri niya ay wala na sa wastong angulo, ang ibang daliri ay nakaharap na sa likod na bahagi ng kamay niya. Iwan ko ba kong ang daliri niya lang may problema o buong braso't gamay niya nabali na. Hindi narin makilala ang mukha niya dahil sa dugo at pasa.
"Ang tanga naman kasi kuya! bakit dito kapa nakipagrambulan sa mga ungoy, yan tuloy ginawa ka nilang longanisa" pangaral ko pa kay kuya na parang jelly na kong kumilos hindi na nga makapagsalita.
"Ano nanaman gaguluhan ito pedro!" sita ko sa kanya ng makalapit siya.
"Chill my luv" anito habang nakakamot nanaman sa ulo. Iwan ko ba kong bakit palagi siya nakakamot sa ulo, baka maraming kuto. "Parang di sanay naman e"
