Söylenmemiş Hisler | Yaz Şarkısı

0.2 | İnan Bana Dünya, Değil Umrumda

Aklıma gelen hatıralarla, yaşadıklarım zihnimde bir kez daha canlandı. Gözlerimin dolduğunu hissetmemle Murat'ın tutuşundan kaçmak isteyerek elinden yavaşça kurtuldum.
O da arkamdan merdivenleri çıkarken " hadi gel bak elini yüzünü yıkayalım" tarzı şeyler söylüyordu.
Ben de direk gidip yatağıma yatıp bu kabusu bitirmek istiyordum, mecalim de kalmamıştı. Şımarık bir edayla "istemiyorum, yıkamıcam" şeklinde söylenerek odama kadar hızlı adımlarla çıktım.

Odama geldiğimde, dolan gözlerimden artık yaşlar akmaya başlamıştı, yatağıma oturmadan önce elimin kenarıyla onları sildim. Çantamıda yatağa atıp kendimi bıraktım.

Murat peşimden geldi, hiç bir şey demeden arkasından kapıyı kapattı ve yavaşça kapıya yaslanıp kollarını önünde bağladı bana ordan bakmaya başladı. Yüzünde ki ifadeyi tahmin etmem çok zordu ne hissettiğini anlayamıyordum, ağlamak istemiyordum ama artık sanırım kendimi tutamazdım.

Onu mu inandırmak istedim kendimi mi bilmiyorum ama titreyen sesimle ve ne kadar engellesem de tekrardan dolan gözlerimle" iyiyim ben, zaten karşılıksız bir şeydi, o beni hiç fark etmedi" dedim.
Murat başını önüne eğip, nefes vererek gülümsedi. Başını beni onaylacak şekilde salladı, " biliyorum, iyisin."
Dediğinden sonra gözlerimi ondan uzaklaştırdım ve duvarımda asılı olan posterlere çevirdim.

Muratta yavaş adımlarla yanıma gelip oturmuştu. " hep iyi ol tamam mı?"
Söylediği şeye tebessüm edip ona döndüm başımı " tamam, sana söz veriyorum hep iyi olucam."
Bu sefer gözlerimi yatağımın baş ucunda duran, babamın şiir notlarına getirdim, " babam için, babamın hayalleri için."
Muratta benim baktığım yere bakıp " bu şiirler babanın mıydı?" Diye bana sordu.
Anılarımın aklıma gelmesiyle gülümseyip babamı anlattım ona ne kadar güzel yazdığını, hayallerini, benim hayallerimi.
Neler düşleyerek bu işe başladığımı, gerçi Murat bunları biliyordu, çoğunu. Son cümlemi kurmaya başlarken gözlerim daha çok doldu, " Kemal babamın şarkılarını milyonlara duyurur diye hayal kurardım, ne yapalım bu hayallerim de yıkıldı, olsun."

Sonra bana birden " belki de sen söylersin" dedi. Dediğini ciddiye bile alamadım gülerken bir yandan gözümden akan yaşın arasında, " ben mi? Ben söyleyemem." Diyebildim sadece başımı olmaz şeklinde sallayarak.

Murat'ın bana baktığını biliyordum ama kafamı döndürmüyordum o tarafa, sevmezdim kimsenin beni ağlarken görmesini. Akan göz yaşımı hemen elimle silip yüzümü Muratın olduğu tarafın tersine çevirdim.
Murat birden cebinden telefonunu çıkarıp bir şeyler aramaya başladı. Bense hala boş bir şekilde bakıyordum.

Sonra telefonda bütün bu krizlere sebep olan şarkının kadın vokalin sesini duydum. Sonunda kızı bulup demoyu alabilmişti demek.
Çalan şarkıya eşlik ettim, eksik bir ses tonuyla.

~İnan bana dünya, değil umrumda.
~"Bir sen, bir ben yeter."
İçimden bu şarkıyı ilk duyduğumda kurduğum hayaller dünyanın öbür ucuna kadar elinden tutup gidebileceğim Kemal'i hayal etmem, hala aklıma gelen o hayaller. Yine dedim içimden yine onunla olsa kaçsam buralardan.
Sonra Murat'a döndüm, " tebrik ederim, güzel söylemiş, sonunda başarmışsınız."

Murat'a baktığım da minik gülümsemeyle bana cevap verdi " Yaz iyi dinle" ne demek istediğini kestiremedim ve kulağımı iyice yaklaştırıp baktım, eee bir saniye bu benim sesim.
Heyecanla Murat'a dönüp " amaa bu, ses bu,"

Cümlemi bile tamamlayamıyordum ama Murat yüzünde kocaman bir gülümsemeyle, " evet, senin sesin çok küçük oynamalar var sadece başka hiç bir şey yok." Diye atıldı.
" gözlerimi kocaman açıp, "çok güzel olmuş, çok güzel yapmışsın." Deyip Murat'ın elini tuttum, bana şu an gösterdiği destek, onun arkadaşlığı, az önce ağlarken şu an gülüyordum.
Başını eğmiş uzun uzun ellerimize bakarken, kafasını kaldırıp "Yaz sen şu an hala sarhoş musun?" Şekilde bana şüpheyle baktı.