Anime x Reader

Yandere Hashiralar X Reader

Obanai diye deliriyomuşum 🔫

"[Y/N], aşkım, lütfen kapıyı aç. Hepimizi endişelendiriyorsun," Kyojuro sakince senden kapıyı açmanı istedi, her zamanki kirazlı sesiyle, gülümsemesi zorlama görünüyordu ve endişeyle haorisini/pelerinini tutuyordu.

"O veletin kapıyı bu kadar kolay açacağını mı sanıyorsun?"  Sanemi, Kyojuro'nun gözü seğirirken Kyojuro ile dalga geçti, Sanemi küçük bir kaltak.  "Lanet kapıyı aç!!"  Sanemi sana çığlık attı, sen odanın içinde derin nefesler almaya çalışırken, aceleyle dışarı çıkmanın bir yolunu ararken yüzünden akan gözyaşlarını durdurmaya çalışıyordun.  Sanemi'nin sesi sana ulaşır ulaşmaz irkildin ve içeri girdiklerini düşünerek kapıya bir şeyler fırlattın.

"Bu...ses neydi? [Y/N]-Chan kendine mi zarar verdi?! Aman Tanrım, [Y/N]-Chan, lütfen kapıyı aç!!"  Mitsuri ani ses karşısında nefesini tuttu ve aklını paranoyak düşünceler doldurmaya başladı, düştün mü?  Elini mi kestin?  Ya kafanı incitirsen?  Panik içinde kapıya vurmaya başladı.

Shinobu ve Obanai, Mitsuri'nin ağlamasını durdurmaya çalışırken diğerleri seni kapıyı açmaya ikna etmeye çalışırken odayı hıçkırıklar doldurdu.

Size ne kadar güven verici sözler söyleseler de, sizi incitmeyeceklerine dair ne kadar söz verseler de onlara inanmadınız.  Onlara güvenmiyorsun.  Onlara kim güvenebilir ki?

Bu odadan kapı dışında kaçış mümkün değildi.  Her köşeyi aradınız, havalandırma yok, pencere yok, hatta ona bağlı bir banyo bile yok.  Buranın çok havasız olduğunu eklemeye gerek yok.  Hava tozlu kokuyor, ceset kokusuyla dolu ve odanın içinde uçan sinekler akılsızca eşyalara çarpıyor.  Oda örümcek ağları ve karton kutularla doluydu.

'Belki kutularda işe yarar bir şeyler bulabilirim' diye düşündünüz, dikkatlice kutulardan birine doğru gidip onu açtınız ve şaşırtıcı bir şekilde açması kolay oldu.  Sanki yakın zamanda kullanılmış gibi.  Kutuyu açar açmaz odayı pis bir koku doldurdu.  Hafifçe öksürerek kutuya baktın.  Birden fazla...parmak, gözbebekleri ve daha birçok insan vücudu parçasını görmek.

Aniden Hashiralar sen yere düştüğünde yüksek bir ses duydu, keskin bir nefes aldın ve aman Tanrım, nefes alamıyorsun.  Kalbiniz hızlanırken yüzünüzden taze gözyaşları akıyordu.  Görüntüyü kafanızdan atmak isteyerek umutsuzca teninizi tırmalamaya başladığınızda elleriniz titremeye başladı.

Yüksek gürültüyü ve sızlanmalarınızı duyduktan sonra, Hashiralar hiç düşünmeden kapıyı kırdı ve hemen size doğru geldi.

"[İsim]-San, ne oldu? Sorun ne?"  Shinobu, yüzünü okşamaya çalışırken yavaşça sana sordu, bu da senin ondan uzaklaşmana neden oldu.  Sana bakarken üzgün bir şekilde elini indirdi.

Muichiro sana doğru yürürken "Hey, [Y/N], konuş benimle" dedi ve muhtemelen en azından tahammül edebileceğin kişi oydu ve şu anda en iyi teselli kaynaklarınızdan biriydi.  Muichiro yanına oturdu ve sana sarıldı, yüzünü kıyafetlerinin arasında sakladı.  Parmaklarını saçlarının arasında gezdirip seni sakinleştirmeye çalıştı.

Bütün bunlar olurken Giyuu ve Sanemi senin bu hale gelmene neyin sebep olduğunu tahmin etmeye çalışıyorlardı.  Elbette Giyuu'nun keskin gözü açık kutuya takılınca ne gördüğünüz açıkça belli oldu.  Sanemi homurdanarak kutuyu sertçe kapattı.

"Hepinize söyledim, kutuyu buraya koymamalıydık. [Y/N] buraya sık sık gelir.." dedi Giyuu, zavallı şeklinize bakarken.

Sanemi gözlerini devirdi ve nazikçe ona siktirip gitmesini söyledi.

Shinobu tıbbi alet kutusundan bir enjeksiyon aldı ve sana enjekte etti.  Çevren kaybolmaya başladı ve çok geçmeden Muichiro'nun elinde yere serildin.

Bayılmadan önce son bir şey duydun.

"Ne oldu çocuklarım?