Home isn't 4 walls/minsung

~6

Masanın üzerinde duran, en sevdiği parfümü aldım elime.

Kokusunu alamayacağını bile bile, sıktım parfümü.

İçime çektim güzel kokuyu.

Bana onunla olan güzel günlerimizi hatırlatıyordu...

İstemsizce gözlerim doldu.

Ama anında sildim.

Bugün, iki yıl sonra, O'nu görecektim...

Üzgün olmamalıydım..

Bu sadece onu da üzerdi.

Kalktım masadan.

Son kez boy aynasından baktım kendime,

İyice hazırlanmıştım.

İyi hissediyordum.

Büyük bir korkuyla beraber.......

⋅•⋅⊰∙∘☽༓☾∘∙⊱⋅•⋅

Zamanı gelmişti. Chan ile birlikte, tam önünde duruyorduk o nalet binanın.

C- Ben de gelmeli miyim?

J- Sağol hyung. Ama tek başıma gitmem daha iyi olur.

C- Pekala.

Korumaları geçip, girdim kapıdan. Biri beni yönlendirdi. Benim gibi çaresiz insanları dolu, o camın arkasından sevdiklerini bekleyenler insanlar olan bir odaya getirdi beni. Oturacağım yeri, O'nun geleceği yeri gösterdi. Oturdum. Bekledim. Bir hareketlilik hissedince baktım karşımdaki cama.

Geldi........

İki yıl sonra geldi.....

Gözlerime bakıyor.

İrislerinin en derinine bakıyorum.

Görüyorum çaresizliğini....

Tükenmiş.

Bitmiş gibi duruyor karşımda.

Gözlerim doluyor aniden.

Tıpkı onunkiler gibi....

Elim yandaki telefona gidiyor.

Gözlerimi bir an bile ayırmıyorum güzel irislerinden....

(Burayı yazarken feel nothing dinlemem skz skzskzskzskz)

Alıyorum yanındaki telefonu. Kulağıma götürüyorum.

J~ S-sevgilim....

M~ Jisung...

Bir damla yaş düşüyor sol gözümden. Ve diğerleri de benden izinsiz akıyor gözlerimden...

J~ Özledim seni sevgilim..

M~Ben de seni herşeyim..

J~ İyi misin peki?

M~ Sen varsın ya, iyiyim artık.

Elimi delikli cama koydum. Elini, tam elimin üzerine gelecek şekilde yerleştirdi cama....... Belki değmiyordu ellerimiz, ama ben hissediyordum. Ve onun da beni hissettiğine emindim. Hem de hiç olmadığım kadar.

M~ Özür dilerim sevgilim. Her şey için.

J~ Hayır Minho, özür dileme. Sen özür dilenecek bişey yapmadın ki...

- GÖRÜŞME BİTMİŞTİR!!!

M~ Beni unutma sevgilim.

J~ Mümkün mü sanıyorsun?

~HADİ ARTIK.ZAMAN DOLDU

Gözlerimiz hala ayrılmamıştı. Yavaşça telefonu yerine koydum. Ve elimi çektim. Eli hala cama yaslı duruyordu.

Çekmiyordu.

Elini camdan çekmiyordu. Gözleri yaşlarla doluydu belki ama yüzünde 'herşey yolunda' anlamında bir gülümseme vardı.

Son kez baktım güzel irislerine.Hafifçe gülümsedim. Gardiyan bana baktı ben de en sonunda bakışlarımı O'ndan çekip gardiyana baktım. Hala ağlıyordum. Başıyla kapıyı gösterdi. Bişey demeden yürümeye başladım....

Bitti.

Yine ve yine.....

____________________________________

Çok şükür bölüm CLSNDÖXKSMXÖDO

Sizden çok ben mutluyum yazdığım için.

333 kelime, vay be anasını.

Bu günleri de gördük.

FLSKSFOSCLDK

neyse babayyy 💙💙