ırz düşmanı # gxg

oniki

bölüm şarkısı: all the things she said

⎯⎯⎯

ev çok gürültülüydü. kahverengi saçlı kız babası ile tartışıyordu. adam sinirliyken kız daha çok sinirleniyordu. kardeşleri uzaktan izlerken annesi ise onları durdurmaya çalışıyordu ancak nafileydi.

"ben senin için çalışırken senin yaptığın bu mu!" diye bağırdı adam.

"ne yapmışım? sen kardeşin için saatlerini ayırırken kendi ailene bir saatini bile ayıramazken seninle aynı cinsiyetle hoşlandığım için çok büyük suç mu işlemişim?" diye sakince konuştu kız, konuştukça üzülüyordu ama bu babasının umrunda gibi gözükmüyordu.

"merve, senin saçmalığına vaktimiz yok!" dedi adam. kızda boş durmadı ve "senin narsistliğine vaktimiz vardı ama." diye cevap verdi.

"kes sesini. bir daha o kızla konuşmayacaksın yoksa bu evde bir saniye daha duramazsın."

"bir de kendine baba diyorsun." dedi merve. "kendi çocuğuna bile sahip çıkamıyorsun."

"hastalıklısın sen!"

"BENİ ERKEK OLARAK DOĞURSAYDINIZ O ZAMAN!" dedi merve, gözleri doluydu artık. "BEN Mİ SEÇTİM SANKİ BUNU?"

uzun süren bir tartışma olmuştu. öğretmen fuat'ın merve ile yaseniya'nın iyi anlaştığına şahit olmasının ardından gizlice onları dinlemeye karar vermişti. dıyduğu şeylerin ardından ise hiç beklemeden her şeyi babasına anlatmıştı.

her şey sadece bir kavga olarak bitmeliydi ancak işler merve'nin beklediği gibi gitmedi.

"kızım falan değilsin sen." dedi adam. "gözüm görmesin seni."

gözleri dolan kızın yaşları ufakça akmıştı daha fazla dayanamayıp. babasına birkaç saniye baktı. kaşları çatılmıştı babasının söylediklerini duyduğunda. başını eğdi gözlerini sildi ve tek kelime etmeden odasına doğru ilerledi.

birkaç dakika sonra bazı eşyalarını koyduğu çantası ile çıkmıştı odasından. babasına son bir kere baktı. babası ona şaşırmış bir şekilde bakıyordu. susup evde oturacağını zannetmiş olmalıydı.

kız evi terketmeden önce fısıldadı:

"tebrikler baba, artık iki çocuğun var."

─ merve

çıkarken ne düşündüğümü bilmiyordum. çizgiyi aşmış mıydım? dışarı çıkmamalıydım veya susmalıydım.

yağmur yağıyordu. benim için mi ailem için mi emin değildim. her şeye bir anlam yüklemeye çalışıyordum sanırım.

fuat hoca mahvetmişti hayatımı saniyeler içinde. yaseniya'ya belli etmesem de hissetmiştim neler döndüğünü. eve gittiğimde de işler çok ciddileşmiş ve büyük bir kavgaya dönüşmüştü. ailem normalde kötü insanlar değildi.

gerçi bu açılan her insanın lafı değil miydi?

ailem iyi insanlardı. onlar eğlenceliydi. belli bir durumda hep korumacı ve sevecen olurlar, eğer onların istediği kişi olursan. ama değilsen iş işten geçer. bir bakarsın sana şeytan diyen gerçek şeytanlar karşında duruyor.