MEYUS

1. Bölüm [ Özür Dilerim ]

Hello!

Okumaya başladığınız saati yazarsanız çok güzel olur canlar 🦋

Keyifli okumalar☁️

•••

'

'her şeye rağmen gözümün önünde
güzel bir gelecek canlandırmaktan
kendimi alamıyorum'

-Van Gogh

_

Korkunun bedenimde derin yaralar bıraktığı saatlerden birinde, ülkenin en hızlı metrobüslerinden birindeydim. Yer olmadığı için kapıya birkaç adım uzaklıkta, sakallı bir adamın hemen koltuğunun altında duruyordum. Karşımda benden küçük olduğuna inandığım bir çocuk ve bir sürü hayat, sabırla metrobüsün durmasını bekliyordu. Yaklaşık üç dakikadır buradaydım ve ilk durakta inecektim.

Siyah çerçeveli gözlüğümü, beyaz saçlarıma geçirdim ve başımın üzerinde durdurdum. Metrobüse bindiğimden bu yana her hareketimi izleyen kızla göz göze geldiğimde, kaşlarımı kaldırdım ve bana bir daha bakmamasını diledim. Tamam, saçlarım dikkat çekiyor olabilirdi ama beyaz da bir seçenekti ve bende onu tercih etmiştim. Sanki inanılmaz birşey yapmışım gibi bakılmasına da gerek yoktu.

İki dakika önce, arkamda duran kızların birbirlerine anlattıkları ilginç olayları dinlemeyi bırakmak için taktığım kulaklıklarımda, dinlemeye yeni başladığım müziğin nakaratı girince derin bir nefes aldım ve kendimi şarkıya odaklamaya çalıştım. İnce parmaklarım elimdeki defterleri zor tutuyordu ve geriye kalan diğer parmaklarım ise ayakta duran bedenimi sabit tutmak amacıyla yukarıdaki demiri tutuyordu. Burası bütün parfümlerin birleştiği bir kokuyu barındırıyordu ve koltuğunun altında durduğum adam, buna dahil değildi. Kesinlikle berbat kokuyordu.

Tahmin ettiğim gibi, metrobüs tam zamanında durduğunda, beni ittiren insanların arasında ezile ezile çıktım beyaz renkli kapıdan. Elimdeki defterleri düzenlerken arkama dönüp baktığımda, herkesin bu anı beklediğini farkettim. Eğer iş imkanlarının çok olduğu bir şehirde yaşıyorsanız, özellikle aynı iş imkanlarına sahip bir yerde çalışıyorsanız, kesinlikle her sabah bu metrobüsü aynı durakta bu kalabalıkta yakalayabilirsiniz. Ezilme tehlikesini göze alıyorsanız.

Asvalt; krem rengi converselerimin altında bir bir kayıp giderken nihayet güneşin aydınlattığı merdivenlere geldim ve hızlıca çıktım. Üniversite tam karşımdaydı.

Beni bekleyen yirmi iki basamağın önüne parkedilen arabalara göz gezdirdiğimde, tanıdık birkaç yüzü görünce onlara bakmayı bırakıp merdivenlere koştum. Onlarla aynı anda merdivenden çıkmak değil, aynı anda aynı havayı bile solumak istemiyordum. Hayır, onlar okulun zorbaları falan değildi. Ama kalbime zorbalık yaptıklarını inkar edemezdim. Ya da beni çağırdıkları yemek davetlerine gelmemelerini.

Yanlarından hızla geçip gittiğimde, içlerinden birinin seslendiğini duymuştum ama dinlemeyip ikişer ikişer çıktım merdivenleri ve hızlıca bahçeye ilerledim. Bir an önce kampüsüme gidip, sıkıcı notlar almak istiyordum.

Nihayet içeriye girdiğimde, sağ tarafa döndüm ve bir kat yukarıya çıktım. Koridorun ortasına geldiğimde, sol kapıdan çıkan bir ayak durmamı sağlamıştı. Başımı kırmızı ayakkabılardan kaldırıp, bunu yapan kişiye çevirdiğimde, zorbalarımdan birinin sırıttığını gördüm. "Ne istiyorsun?"dediğimde, ayağını çekip önüme geçmişti. Önce etrafa kısaca göz gezdirdi ve sonra baş parmağıyla dudağının kenarını sildi. "Dün gece için..."dediğinde onu susturup kollarımı birbirine bağladım. Defterin telleri kolumu acıtıyordu. "Dün gece için üzgünsün. Annenin arabaya ihtiyacı olduğu için gelemedin. Daha doğrusu gelemediniz ve ben tek başıma pizza yedim. Bunun bir daha tekrarlanmayacağına dair söz vereceksin ve teneffüste sizinle kahve içmemi teklif edeceksin. Bende kabul edeceğim çünkü sizden başka takılacağım kimsem yok. Daha doğrusu sizin benden başka eğleneceğiniz bir arkadaşınız olmadığı için bunu kabul edeceğim. Arkadaşlar bu günler için vardır!"dediğimde, elini omzuma koyup, boyunu boyuma eşitlemişti. "Anlaşılan yeni replikler ezberlemem gerekecek. Teneffüste görüşürüz, Omaç."dediğinde, elini omzumdan çekip yanından geçip gitmiştim.