Luminous Vision

2ND VISION

"Kita nalang tayo sa school bukas, freny! Bye!" paalam ni Pearl saka nagmamadaling tumakbo papunta sa bahay nila. Yeah, me and Pearl are neighbors. We're living on the same subdivision. And my only best friend. Of all of my best friends. Only Pearl who never left me. Because of her ay nawawala rin yong problema ko dahil sa pagiging joke nito.

Pumasok na rin ako sa loob ng bahay dahil baka pagalitan na naman ako ni Mommy. Hindi ko nga alam kong anong ginawa kong mali. After mom and dad broke up. Parati nalang galit sa akin si Mommy na parang may nagawa akong kasalanan sa kaniya.

But I'm already used to it. I just ket her shout at me or throw hurtful words against me. I don't care anymore.

Pagpasok ko sa bahay ay sumalubong sa akin si Yaya na bakas sa mukha nito ang pag-aalala. I don't know what happened here while I'm in school. But I already have an idea. It's mom. She's acting like I'm not her daughter. Again.

"Yaya, what happened?" naguguluhan kong tanong kay Yaya Mayi.

"A-Ano kasi Katie. 'Yong mommy mo, ano nandun sa loob ng kwarto mo." sagot ni Yaya na halatang kinakabahan.

Hindi maganda 'tong nararamdaman ko. Parang may hindi magandang nangyayari.

I immediately went upstairs to check of what's happening. Si Yaya naman ay natatarantang sumunod sa akin.

"Because of these things! Nagiging matigas ang ulo ng batang iyan! She needs to learn her lesson!" malayo pa naman ako sa kwarto ay rinig na rinig ko na ang boses ni Mommy na halatang galit na galit. After a couple of minutes. I was stunned when I saw my books outside my room. It was scattered all over the floor and some of it was already torn.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa nakita ko.

"No! No! This can't be happening! My books!" I muttered and immediately went inside my room. There, I saw my mother throwing my books everywhere and my step sister was sitting on my sofa bed like  nothing happened. Feeling prinsesa pa ito sa posisyon niya.

Napansin ni Mommy na nandito ako. She immediately walked towards me with her angry face.

"You!" duro ni Mommy sa akin.

"Mom, what's happening? Bakit ka nagkakalat sa kwarto ko? You even touch the most important things of my life!" I confusedly asked her.

"Important things? Huh?" my step sister Rhea replied and smirk at me.

Masama ko siyang tinignan dahil sa sinabi nito.

"You don't know anything so stop talking like you have an idea of what's important to me!" I told Rhea.

"Katie! Don't dare talk to your sister in that way!" 

"No. She isn't my sister! Kapatid ko lang naman 'yan sa papel so what's the point of giving her my respect kong siya mismo hindi marunong rumespeto sa akin..." I told Mom without any emotions. Natahimik si Mommy after ko magbitaw ng salita laban diyan sa anak-anakan niya. Pero nagulat ako nang naglakad palapit sa akin si Mommy at pagktapos ay malakas na sampal ang binitawan nito sa aking kabilang pisngi. 

Dali-daling lumapit sa akin si Yaya para ilayo kay Mommy.

"Ma'am! bakit ho niyo naman sinampal si Katie.?" walang pagdadalang isip na tanong ni Yaya kay Mommy na bakas sa boses nito ang pag-aalala.

"Huwag kang makialam dito Manang kong ayaw mo na pati ikaw ay madamay sa galit ko sa batang 'yan!" galit na galit si Mommy habang tinuturo ako.

"You stupid brat! Wala ka talagang utang na loob! Kong hindi dahil kay Rhea ay hindi ko malalaman na natutulog ka sa klase? You're embarrassing me! Because of that stupid books ay hindi ka na nakikinig sa klase niyo! You need to learn a lesson " galit na galit at habol-hiningang sabi ni Mommy.

"W-What?" hindi makapaniwalang sagot ko habang hawak-hawak ang kabilang pisngi ko kong saan banda dumapo an kamay ni Mama.

So that's the reason why galit na galit siya sa akin? Dahil sa sumbengera niyang anak-anakan? Nagawa niya pa akong sampalin na sarili niyang anak?

Ako? Walang utang na loob? I'm her daughter! Pero kinakampihan niya 'yang sampid na Rhea na 'yan kesa sa akin na tunay niyang anak? Wow, she's unbelievable! 

"Grabe ka, Ma! sobra ka na! I can't believe you did this to me! I'm your daughter!" I shouted out of anger.

I ran away from the scene and went outside my room. Lakad takbo ang ginawa ko pababa ng hagdan habang walang tigil sa pagbasak ng mga luha ko. It hurts me so much everytime sumasagi sa utak ko ng mga binitawang salita ni Mama. it felt like my heart had been stabbed several times. That's the impact of those words that had been thrown to me.

Rinig  na rinig ko ang boses ni Yaya habang tawag-tawag ang pangalan ko pero hindi na ako nag-abala pang lingunin ito. Ayokong madamay si Yaya sa galit ni Mama. Ayos na sa akin kahit ako nalang. Ako nalang ang makaramdam ng sakit na ito. Pero bakit  ganun? Bakit nasasaktan parin ako? Akala ko ba sanay na ako? Sanay na ako sa mga masasakit na salita ni Mama? 

Napalingon ako sa bahay nila Pearl. Akmang pipindutin ko na sana ang doorbell pero naisip ko na huwag nalang. Baka mag-alala lang sa akin si Pearl. May exam pa naman kami bukas. She needs to review for our upcoming exam.

Wala akong nagawa kung hindi ang maglakad sa gitna ng daan at walang kibo ng bigla nalang makarinig ako ng malakas na kulog at kidlat kasabay ang malakas na pagbasak ng malalaking butil ng ulan.

"Sumabay ka pa talaga sa nararamdaman ko..." mahinang sambit ko. Nagsisimula nang dumilim ang paligid. Halos wala narin akong makita dahil sa hamog. 

I have decided na bumalik nalang sa bahay at magkulong nalang sa kwarto ko buong magdamag. Pero sa 'di inaasahang pagkakataon ay nabunggo nalang ako ng isang kotse at naramdaman ko nalang ang malamig na sementong sumakap sa akin.

"Maybe this is the end of my story? My so fucking  miserable life... Well, I'm so glad to know that..."

A Q U A V I A M O U R

LUMINOUS VISION