NORMAL

Bölüm 1

Normal ne demek? Kime göre normal, sınırları ne, kime göre bu sınırlar?

Israrcı sorular beynimi kurcalarken telefonumu cebimden çıkarıp arama motoruna 'Normal ne demek' yazdım. Kelimenin anlamını bilmiyor değildim, ama bir şey aklıma takılınca bir şeyi inciğine cinciğine araştırmak benim için alışılmış bir durumdu.

Ekranımda beliren sonuca göz gezdirmeye başladım, sözlük anlamı 'Kurala uygun, alışılagelen, olağan, düzgülü, aşırılığı olmayan, uygun'...

Alışılagelen... Bir şey normal değilse ama sürekli oluyorsa o zaman normal mi oluyor?

Gelen bildirim sesiyle kafamı kaldırıp doktorun odasının önündeki ekrana baktım, Amelya İmer Lütfen İçeri Giriniz. Telefonumu cebime koyup doktorun odasına girdim, orta-yaşlı, şekil gözüken küçük gözlüklü hanımefendi psikiyatristimin karşısına oturdum. Devlet hastanesinin verdiği şartlar koşulunda konuşacak çok zamanımız yoktu bunu biliyordum.

Doktorum "Hoş geldin, en son ne zaman gelmiştin.." diye mırıldandı ve bilgisayarında benimle alakalı bilgileri aramaya koyuldu. En son gelişimde kaydettiği notlara göz attıktan sonra "Geçen ay sana 40mg antidepresan yazmıştım, düzelme var mı? Yoksa başka bir ilaca geçeceğim." diye sordu bana. Çok beklemeden "Evet" dedim, bunu derken ise gözümün önünden dünkü ağlama krizim, bu sabah çıkarken kapıyı üç kere üzerime çekmem ve metro yaklaşırken altına atlama isteğim gelip geçti.

Onayımı duyduktan sonra doktor bilgisayarına bir şeyler not etmeye başlamıştı. Hangimiz psikiyatristimize tamamen dürüst oluyoruz ki? Gerçek hislerimi ve sorunlarımı açmaya mı cesaret edemiyordum yoksa kendimi 'anormal' hissetmekten mi korkuyordum. Kafama gelen soruyu sessizce sormaya karar verdim "Pardon bir şey sorabilir miyim? Ben kendimi bileli hep böyleyim aslında, ne olacak şimdi bu benim ikinci antidepresan kullanımım ben hep ona mı bağımlı kalacağım?" diye sordum.

Doktorum duyduğu soruyu anlayışla karşılayarak derin bir nefes aldı "Şimdi şöyle, bazı rahatsızlıklar kronik olduğu için psikoterapi şart. Psikoterapi almazsan tedavin bittiğinde götürebileceğin yere kadar kendin kaldıracaksın, ama hayatında yine bir stresle karşılaşınca antidepresana ihtiyaç duyacaksın."

Kafamı onaylar biçimde sallayarak arkasındaki açık cama odaklandım, bulutlar, ağaçlar, güneş ışınları...

Çok güzel gelmeye başladı gözüme, tedavi yarıyor demekki...

Raporumu doktordan alıp teşekkür edip çıktım. Koridordan normal bir tempoda geçmeme rağmen sıra bekleyen herkesin yüzünü, oturuşunu ve giyinişini kafama kaydettim. Hastanenin merdivenlerinden inerken kapının sağ tarafında oturan kızı getirdim aklıma, tırnaklarını yiyip bacağını sallıyordu. Yaygın anksiyete? Nevrotik bozukluk?...

Peki o kızın karşısında oturanlar, yaşlı bir teyze ve kızı. Sanırım kızıydı. "Kaç yaşımıza geldik geldiğimiz yere bak." diye ağladı ve mendille ağzını kapatmıştı. Sanırım psikiyatriye gelmek onun için utanç vericiydi. Ne garip hayatlar var, gerçi herkes bana NPC gibi geliyor. Bazen hayatımın gerçeklik algısını sorguluyorum.

Cebimdeki telefon titrediğinde hastanenin bahçesinde çıkışa doğru yürüyordum. Telefonuma baktığımda Bilgehan'ın aradığını gördüm.

"Alo" diyerek telefonumu açtım.

"Napıyorsun kanki." dedi, sesi her zamanki gibi standart geliyordu.

"İyiyim, psikiyatristten çıkıyorum sen ne yapıyorsun?" diye sordum. Bilgehan benim üniversiteden yakın bir arkadaşımdı. Çoğu şeyi birlikte atlatma fırsatımız olmuştu, malum büyüme aşamasında çok şeyden geçiyor insan.