Łowcy Wampirów

Prolog

Rasa ludzka i wampiry nienawidziły się od zawsze. Te dwa gatunki różniły się od siebie tak bardzo, że jakiekolwiek porozumienie czy pokój pomiędzy nimi był niemożliwy. Głównym powodem tak wielkiej niechęci ludzi do tych krwiożerczych istot był ich tryb życia, a dokładniej to, że żywiły się tylko i wyłącznie ludzką krwią. Polowały najczęściej w lasach lub w małych miasteczkach, gdzie uliczki nocą były prawie puste, bez zbędnych świadków. Istniały również takie, które żyły w większych miastach, wtapiając w tłum oraz polując tylko w nocy. Wampiry żywiły się rzadziej niż ludzie. Upojenie się świeżą krwią swojej ofiary napełniało ich apetyt oraz umacniało ich moce na następny tydzień. Oczywiście, jeśli wampir chciał być zawsze w pełni sił, musiał pożywiać się częściej niż co siedem dni.

Krwawe, blade stworzenia nie miały twardo ustalonych cech czy mocy. Tak jak u ludzi, każdy był inny. Jedni doskonali w oczarowywaniu swoich ludzkich ofiar, aby ci, sami rwali się, aby znaleźć się w ich ramionach. Drudzy z niewyobrażalnie wyostrzonym słuchem, którzy potrafili usłyszeć bicie serca nawet w odległości kilkunastu metrów. Każdy wampir miał małą część ze wszystkich możliwych wampirzych mocy, lecz było pare, w których byli mistrzami.

Mogło się wydawać, że ich nadprzyrodzone umiejętności dawały im przewagę nad ludźmi, lecz to, co znacznie obniżało ich szanse, była ich mała liczebność. Ludzi na ziemi była miażdżąca ilość i choć nie każdy z nich wierzył w istnienie wampirów, tych, którzy żywili do nich nienawiść, było wystarczająco dużo, aby być realnym zagrożeniem dla całego gatunku bladych istot. W ten oto sposób powstały łowy wampirów. Początkowo na własną rękę. Najsilniejsi i najbardziej zdeterminowani mężczyźni ruszali w lasy aby znaleźć i zabić wampira, który żerował w ich mieście. Nawet jeden zabity potwór napełniał satysfakcją mieszkańców pobliskiego terenu i zasiewał tymczasowy spokój, póki nie znalazł się kolejny. Samotne polowania niedoświadczonych myśliwych często jednak kończyły się porażką ze strony człowieka. Mężczyzna bez odpowiedniej wiedzy oraz z brakiem umiejętności łowieckich nie miał szans w walce z wampirem. Ludzie coraz częściej zwyczajnie bali się wychodzić na polowania, woleli ukrywanie się w swoich bezpiecznych czterech ścianach.
To narodziło pomysł stworzenia Klanów Łowców Wampirów. Powstały grupy ludzi, mężczyzn zarówno jak i kobiet, którzy skrupulatnie poszerzali wiedzę na temat tych stworzeń. Pisali książki o ich mocach jak i o słabościach, poradniki na to jak najskuteczniej je zabijać. Pojawiały się także opowieści dla dzieci o krwiożerczych złych istotach, aby od najmłodszych lat wpajać im nienawiść i obrzydzenie do tych kreatur. Nie miały one na celu wywoływać u nich strach, lecz chęć walki z wrogiem.
Grupy rozrastały się w Klany. Obok Siedzib Łowców powstawały szkoły dla młodych chłopców i dziewczynek, którzy gotowi byli w przyszłości służyć Klanowi jako Łowcy Wampirów. Uczyli się tam sztuki walki wręcz, władania bronią białą jak i łucznictwa. Obowiązkowe były również teoretyczne lekcje, gdzie doświadczeni Łowcy wykładali o cechach i mocach wampirów, czy nawet o ich historii. Dzieci trenowały również jazdę konną, która dla Łowcy była niezbędną umiejętnością.

Wampiry zaczęły widzieć w ludziach coraz większe zagrożenie, dlatego ich śladami, powiększali swój gatunek, płodząc młode wampiry lub przemieniając wybranych przez siebie ludzi. Niektórzy żyli w grupach, inni woleli samotność, ale jedno ich łączyło - nienawiść do Łowców, przez których ich gatunek mógł wyginąć.
Żadna ze stron nie dawała za wygraną. Wojna trwała i trwać będzie.