jisung
minho sana
inanamıyorum ya
nasıl da rezil
ettin çocuğu ya
minho
valla içim
rahatladı biraz
nasıl da saçmaladı
sahnede pskaşzlekdöe
jisung
ya neden soobinle
arkadaş olduğunuzu
söylemedin ki bana
minho
şok ol istedim
;)
jisung
oldum cidden
gerçi chanle
yan yana olmayı
kabul etmenden anlamam
gerekirdi
ama bu kadarı pes
çocuğu sahneye çıkarıp detone
ettin resmen
minho
ya onu bırak da
jeongine ulaşabildin mi
dünden sonra
jisung
ay hayır ya
dünden beri kapalı
telefonu
evine gitmeyi düşünüyorum
birazdan
minho
beraber gidelim
jisung
olur
buluşalım evin orda
--
dün gece
jeongin gözlerini araladığında oturduğu koltuğun hyunjin'in evine ait olduğunu anlaması zamanını aldı. sinirliydi. “neden getirdin beni buraya?” ne kadar içtiğini hatırlamıyordu ama kafası bir sağa bir sola düşüp duruyordu. sonunda yenik düşerek rahatsız koltuğa bıraktığında kendini, gözleri odada dolanıyordu.
“seni anlamıyorum. neden buluşacağımız mekana gelmek yerine yanındaki bara gittin jeongin?” ellerini trençkotuna uzattı, önünü açtığında giydiği şeye bakarak duraksadı bir süre. jeongin'in baygın gözlerine baktığında kendini geri çekmek oldukça zor gelmişti. dudaklara doğru eğildiğinde daha dokunamadan jeongin'in elleri onu yakalarından tuttu. “biliyor musun hyung, hayatımdan nefret ediyorum. bu yüzden sanırım, hep hayatında yer etmeye çalıştım. sen beni uzaklaştırdıkça daha çok nefret ettim hayatımdan. tabi sen, bilemedin bunları hiç. ama bu iyi, değil mi?”
“jeongin..” sol elini yanağına koyarak okşamaya başladı yavaşça. değerini bilemediğini hissetti bu narin bedenin.
“bu iyi. çünkü eğer hayatımı sevmeye başlarsam, sana ihtiyacım kalmaz. vazgeçerim, değil mi hyung?” gözlerinden damlayan yaşı uzanarak sildi hyunjin, yanına oturarak düşen başını göğsüne koydu. ne diyeceğini bilmiyordu, bu yüzden sessizliği dinlemeye devam etti. biraz sonra jeongin kolunu kaldırarak havada karışık şekiller çizmeye başladı. kafasını aniden kaldırmasıyla hyunjin'in çenesine çarptı. “ah..”
“neden lanet başımı omzuna koyuyorsun? neden beni evine getiriyorsun? neden içtiğimde beni toplamaya çalışıyorsun?” elini ağzına kapatarak durdu bir süre. “neden lanet olası bir an bile uzak duramıyorum senden, biliyor musun? senin yüzünden. her şey uzaklaşmama izin vermemen yüzünden. ne kadar sevindim bugün, biliyor musun? belki de gerçekten umutlandım. neden olmasın ki?” elini transparan tişörtünün üzerine koydu. “bunu neden giydim, düşündün mü hiç? ahh başım dönüyor..”
“jeongin ben-” aniden ayağa kalkan çocuğu tutarak düşmesini engelledi. “gidiyorum, bırak.” kollarını hyunjinden kurtarmaya çalışırken beraber yere düştüler. bir an önce buradan gitmek, yatağına girip ağlamak istiyordu. ama alkol bu düşünceleri bastırmıştı, yerde bilinçsizce yatıyordu şimdi. hyunjin onu kucağına alarak yatağına taşıdı. yavaşça saçlarıyla oynadı biraz, yüzleri birbirine çok yakındı. “anneme haber ve-”
