Zorlu Çocuk

Bölüm -2

Ve Sabah Olmuştu...
Artık Okula Gitmem Gerekiyordu, Evde Uğraştığım Şeyler Yetmiyormuş Gibi, Birde Okuldaki İnsanlarla Uğraşıyordum. Kalbim Çok Kırılıyordu Dışlandığım İçin. Üzerimi Giyinip Yola Koyuldum, Okula Gidiyordum. Sınıfta Bana Sinirli Bakış Atan Çocukla Karşılaşmıştım. Allah'tan Yanıma Gelip Bişey Söylememişti. Sınıfa girip yerime oturmuştum. Sıra arkadaşım Burak'la sohbet etmeye başladık dersimizin boş olduğunu öğrendim ve onu değerlendirip kitap okumaya başladım 2 boş ders ardından başıma ağrılar girer ve hemen tuvalete koşarım başımın ağrısı ilerlemeye başlar arkadaşım Burak yanıma gelir ve bana sorar.

- Emir İyimisin Pek İyi Gözükmüyorsun?

Cevap Veririm;
- İyiyim Birşeyim Yok.

- Bence Kötüsün İzin Alıp Eve Gitmelisin.
- Hadi Hatta Beraber Gidiyoruz Müdürün Odasına İtiraz İstemiyorum.

Cevap Veririm;
- Peki Ozaman Gidelim.

Giderim gitmesine ama kimse benimle ilgilenmiyordu bile bunu Burak'a söyleyemiyordum O da benimle uzaklaşacak diye. o sırada zaten müdürün odasına gitmiştik Kapıyı tıklayıp İçeriye girdik Burak da beni yalnız bırakmıyordu o yanımdayken mutlu oluyordum...

İçeriye Girmiştik.

Müdür; Evet Çocuklar Ne Oldu?

Burak; öğretmenim Emir'in başı çok kötü ağrıyordu sizden izin alıp eve gitmesini istiyorduk beraber çıkabilir miyiz öğretmenim Lütfen?

Müdür; Pekâlâ Çocuklar Çıkabilirsiniz. Diyerek İzin Verdi...

Sonra zaten başım hala kötüydü ve geçmiyordu bir hastalığımı öğrenene kadar ama Burak beni yalnız bırakmıyordu Okuldan çıkıp eve bıraktıktan sonra eve gelmiştim zaten. eve geldiğimden mutlu olacağımı sanmıyordum kimsenin beni hastaneye götüreceğine düşünmüyordum. Çünkü çok kötü davranıyorlardı Eve gelmiştim kapıyı annem açtı...

Ne oldu sana Niye erken geldin diyerek bağırmıştı.
Ben de alışmıştım aldırış etmedim zaten cevap vermeden odama koştum çantamı atıp kendimi yatağa atmıştım Çünkü kafamın ağrısından duramıyordum odama Annem gelmişti çok sinirli bakıyordu Gözlerim dolmuştu Ne oldu sana Niye erken geldin sana soruyorum dedi Ben de kafamın ağrısından duramadığımı dile getirdim. baban olsaydı seni mahveder diyerek bağırmıştı sonra kapıyı çarpıp odadan gitmişti ağlamıştım. ağrıdan Gözlerim hayalizasyon görüyordu kötüydüm.

Uyuyakalmıştım olduğum yerde ve akşam olduğunda babam gelmişti çok sinirliydi Direkt odama gelip kıyafetimi asılıp ayağa kaldırmıştı bu ne halsizlik Benden habersiz okuldan çıkmak nedir dedi.
Baba kötüydüm dayanamadım Lütfen affet diyerek ağlamıştım ilk önce Bana sarılıp bir iş çekmişti Çünkü annem onu dolduruşa getiriyordu bunu biliyordum gözlerinin dolduğunu fark ettim beni sevdiğini biliyordum aslında odaya annem girip her şeyi mahvetmişti sen ne yapıyorsun Ferhat diyerek babama kızmıştı babam hemen değişti nlam veremiyordum bu yaptıklarına sevip sevmediğini anlamıyordum İkisi de odadan çıkmışlardı babam bana ettiği hakaretleri dinlerken sanki zorundaymış gibi söylüyordu...
Gözlerinden İki Damla Yaş inmişti Ben de silmiştim elimde Annem senin sinir bakışları vardı Odada tek başıma bunları düşünüyordum psikolojimle mücadele etmek gerçekten çok zordu kafamın ağrısı gözlerime vuruyordu ve hala hastaneye götürmemişlerdi kendimle mücadele veriyordum bu halde okula gidemezdim burada ne açıklama yapacağımı bilmiyordum. Bu süreçte hastalığım ilerliyordu kafam bir anda dönüp yere düşmüştüm evdeki en küçük çocuk bendim ablam ve Abim bile yardım etmiyorlardı bana yapılanlara cevapsız kalıyorlardı bir yandan aile baskısı bir yandan psikolojim altüst olmuştu Bir yandan hastalığım ilerliyordu artık yaşamak dahi istemiyordum o kadar bıkkındım hayattan yaşamak istemiyordum yaşama sebebim yoktu çünkü herkesin bir ailesi vardı ama benim yoktu vardı ama yoktu...