daisy

1

jeongin

okula gitmek için hazırlanırken ilacımı içip son kez arkadasımın mesajına baktım

jis 🌟;
ben çıkıyorum beklerim bahcede
bizimkiler de geliyo unutma
acele etme zaten kötüsün
tamam mı?
seviyorum seni hadi hazırlan gidelim

zar zor ayağa kalktıktan sonra formamı hızlıca giyinip akşamdan hazırladığım çantamı almış ve çıkıcağıma dair anneme söyledikten sonra bizimkileri bekletmemek için hızla indim aşağı

jisung seung ve felix beni bekliyorlardı

"bugün sıra bende ver bakalım çantanı" seungmin çantamı taşıma sırası onda olduğu için hemen çantamı almıştı

"ya ben taşırım o kadar  kötü değilim"
jisung hemen kafasını bana olan tarafa döndürdü

"iyi ol yada olma hastalığın iyileşene kadar bize emanetsin çocuk şimdi düş önümüze hadi" güle güle okula giderken felix'in hiç konuşmadığını ve üzgün olduğunu fatketmiştim

o benim en değerlimdi diğer arkadaslarımdan daha ayrıydı yeri ama son zamanlarda aramız onun sayesinde iyi değildi

sürekli tersleyip saçma konuşuyordu anlam veremediğim şekilde ve fazla kırıcı

"iyi misin lix?"

"iyiyim jeongin" yine soğuk ve ters cevap

"mal mısın felix çocuk sana düzgünce soru sordu tersleme saçma sapan" seungmin sesini biraz yükselterek konuştuğunda herkes şaşırarak ona baktı

"üstüme gelmezsenize amınakoyim bana jeongin'i savunup durmayın hastalığı olmasa hiç sikinizde olmicak biri yalandan hasta numarası yapıyo hiç biriniz farketmiyosunuz"

gözlerimin dolduğunu hissedebiliyorum

seungmin sinirli bir şekilde felix'in üstüne yürüyünce beni okulun hemen önündeki banklara oturtup sakin kalmaya çalışarak tekrar ikisinin yanına gitmişti

"felix uzaklaş burdan lütfen, seungmin gel bizde gidelim jeongin iyi değil"

"o orospu çocuğu çıkışta görücek, sende sakin ol jeongin'im ağlama lütfen aptal aptal konuşuyo biliyosun felix'i"

sadece kafamı sallayabilmiştim
neden böyle olmuştu
ne yapmıştım ona ki?

okula 40 dakika erken geldiğimiz için (yoksa arka sıralar boş olmuyo) kapılar henüz açılmamıştı bu nedenden dolayı bahçede oturup bişeyler konuşuyoduk ama benim aklım hala felixde

tam sohbetin ortasında karşı mahalledeki komşumuzun oğlu hyunjin gelmişti yanımıza
jisung ile çok yakınlardı
evlerimiz fazlaca yakın olmasına rağmen anne ve babalarımız kadar iyi değildi aramız ve bunun bi nedeni yoktu... galiba?

anne ve babalarımız kardeş gibiler
içimde garip bi duygu vardı aslında hyunjin'e karşı ve büyümesini istemediğim için hep uzaklaştım ondan

bu garip duygu sanırım aşk

yanımıza oturup elini omzuma atmıştı

"naber jeongin'im nasılsın bugün"

"sanırım iyi, sen"

"sen nasılsan öyleyimdir" diyerek o tatlı gülümsemesini göstermişti bize

"felix'i gördüm ağlayarak yanıma geldi sarıldı bana bişey mi oldu"

"sarıldı mı! "

bi anda ayağa kalkmıştım

"ahh belim"  ve rezil olmuştum...

hemen jisung'un yanına oturmuştum sonrasında

"rezil oldum rezil oldum ve belim! çok acıyo"

"sapsik askim benim rezil olmadın otur bakalım yanıma krem süreriz şimdi" kıkırdayarak cevaplamıştı

minho ve chan halima şaşırmış bi şekilde geliyorlardı bize doğru

"oha noldu iyi misiniz"

biz hepimiz küçük bi yerde yaşadığımız için ortaokul ve ilkokuldan beri arkadaştık çoğumuz, ve evlerimiz birbirimizr hep 5-10 dakika mesafede olduğu için şanslıydık

ailelerimiz de biz yakındı tabii

sınıflara geçerken hyunjin beni sınıfıma bırakıp kulağıma doğru eğilmişti

"sen demin beni mi kıskandın, hm?"

...

slmslm
ben ve yenş hikaye
fen dersinde aklıma geldi hemen edisime anlattım ve eve gelince yazdım
umarım beğenmişsinizdir 😓💗