Yalancılar

O,geldi

Zilin sesi silik bir şekilde kulaklarımda hala yankılanıyormuş gibi hissediyorum.Kafamı mesajdan kaldıramıyordum.Neredeydi,bunca zamam.10 yıldır.Tam tamına 10.Yoktu.Ben kendi kendimi büyüttüm ve hala büyümeye çalışan bir gençtim.Hala çalmakta olan zilin sesiyle kendime geldim annemlerin,özellikle kardeşimin uyanmasını istemezdim.Çok zor uyuyan bir tipti.Sessiz ama bir o kadar da atik adımlarla merdivenden indim ve kapıya ulaştım.Ellerim kapıya uzanıyordu ama  açarsam uykularımı süsleyen kabuslarım yatağımın altından çıkıcakmış gibiydi.O da kapının karşısında olduğumu hissetmiş gibi zili çalmayı bırakmıştı.En az kapının önüde 5 dk dikildikten sonra  bir şeyler yapmamın bilinciyle kapıyı sadece yüzüm görülecek şekilde araladım.

Kalakalmıştım görmediğim yüzü bunca yıl boyunca gram değişmemişti.Hala o sert,ben yıkılmam yıkarım ifadesi üzerindeydi.Haklıydı da o yıkmazdı yıkardı ve bunun en iyi örneği bendim.Uzun boyu,biçimli vücudu ve üzerindeki siyah takım elbiseyse onun önemli biri olduğunu bağrıyordu adeta.Ben gözlerimi onun üzerinde gezdirirken kapıyı tamamıyla açtığımı yeni fark ediyordum.Fakat yeşil gözlerindeki o hayal kırıklığı ve kaşlarını çatılmasıyla kapıyı daha fazla açarak hata yaptığımı anlıyordum.İstemsiz bir hareketti diye tam kendimi açıklamaya başlayacaktım ki hemen dudağımı dişlemeye başldım konuşmak istemediğimde her zaman bunu yapardım.Hiç bir şey demedi (anlamıştı ama) aynı şekilde ben de bir şey demedim daha doğrusu diyemedim nutkum tutulmuştu.Çok normal bir şeymiş gibi 10 yıl önce terk ettiği evin kapısını çalıyordu.Anahtarı olduğunu elbette biliyordum.Onun gibi düzen takıntısı olan bir adamın anahtarını kaybetmesi gibi bir imkanı yoktu.Her zamanki taktiğini uyguluyordu.Kendini unutturmamaya çalışıyordu,bizim üzerimizde üstünlük kurmaya çalışıyordu.Çok beklerdi ama o 3 yaşında bıraktığı saf ve masum bebek yoktu.

Onun hala kapıda durduğu aklıma gelince bir adım sağa kaydım geçmesi için.O da yanımdan geçerken onu elimin tersiyle göğsünden nazikçe ittirdim ve çenemle ayakkabılarını gösterdim.O da her zamanki bilmiş sırıtmasını gösterip ayakkabılarını çıkartmaya  koyuldu.Tüm bu süre boyunca sadece onu izledim.Hala ve hala bir değişiklik yoktu.Çıldıracaktım hala o taviz vermeyen postürü,soğuk duvarı ve çoğu kadınlara çekici gelen bir karizmatikliği verdi.O bembeyaz dişleri ve su yeşili gözleriyle bu erkek halimle onun fena olmadığını söyleyebilirdim.Onu izlemeye biraz fazla dalmışım ki,konuştuğunu yeni fark ediyordum.

''Kendi evinde kendin kapıda kaldın''diyerek uzaklaştı elinde bavuluyla,Yanımdan geçerken onun o kendine has kokusunu özlemle solumaktan geri tutamadım kendimi .Zenginlik kokan,baharatlı parfümü etrafımı sararken hala kendi esansının geçmediğini fark ettim.O insanın içini ısıtan kahve kokusu hala oradaydı.Bu kokuyu duymamla burnumun direği sızladı resmen.Peki ya o ses.Bizi yeni terk ettiği zamanlarda onun ses kaydını açar dinlerdim.O ses kayıtlarıda genellikle televizyonda yayınlanan röpörtajları olurdu.O küçücük yaşta dediklerinin hiç birini anlamıyordum sadece sesinin tınısı ve tonu beni kendine çekiyordu.Yıllar sonra o özlediğim sesini duymamlar  gözlerimin dolmasına engel olmaya çalışarak bir  kaç kere kırpıştırdım.Kaç dakkikadır açık olan kapıyı kapattım/

Evin içi eski sıcaklığını alırken benim içim daha fazla üşüyordu.Onun getirdiği yabancılık hissi üzerime işlemişti.Kendime gelmeye ihtiyacım olduğunda aldığım haplardan almaya mutfağa gittim.Uzun zamandır almıyordum çok zor bir şekilde bırakmıştım zaten bırakır bırakmaz sigaraya başlamıştım.Sakinleştirici gibi bir şeydi ama daha ağırıydı.Doktor bana bunlardan çok az almamı ve dikkatli kullanmamı söylemişti fakat işler onun  istediği gib gitmedi ve ben bağımlı oldum hatta bu işi ölüme kadar gidiyorduki can dostlarım:Lal ve Kars beni ölüm olayından kurtardılar diye düşünüyorlar peki ben, ben ise ölümün beni daha çok dibine çektiğini hissediyordum.