Rüyadamıyım bilmiyorum ama eğer bu olanlar rüyaysa hiç uyanmak istemiyorum. Chan bana cevap verdi ve hiçte kaba değildi. Okulda o kadar şey olmuşken bana kızar ya da kaba davranır zannediyordum.
Rahatladım doğrusu Chan'ın vereceği tepki beni korkutuyordu. Aslında öyle biri gibi durmasa da endişeleniyordum.
Sanırım fazla abartıyorum Chan çok tatlı ve nazik biri böyle düşünmem yanlış.
Ondan bayadır hoşlanıyorum yani kütüphanede bana yardım ettiği günden beri aslında.
Lisenin başlarıydı ve bu yüzden çok gergindim. Ortaokulda da çok konuşkan ve arkadaşı olan biri olmadığım için okulda hiç arkadaşım yoktu.
Kimse de yanıma gelmediğinden kütüphaneye gitmeye karar vermiştim. Gidip sevdiğim tarzdan kitap aramaya başlamıştım.
Sonunda aradığım tarz da bir kitap bulup almıştım ancak tanımadığım ve muhtemelen üst sınıflardan olan biri elimden almaya çalışıyordu.
Bana sinirli bir şekilde bakıp kalın ve yüksek çıkan sesiyle "versene lan onu ben istiyorum" demişti.
Bazen insanların neden bu kadar kaba olduklarını anlamaya çalışıyorum. Pek de başarılı olduğum söylenemez.
Elimdeki kitabı bırakmaya niyetim yoktu. Daha sıkı tutup
kendime doğru çektim.
Karşımda ki sırıtıp kitabı birden bırakınca denge mi kaybetmiştim. Tam düşmek üzereyken biri beni belimden tutmuştu.
Arkama döndüğümde onu görmüştüm. Bana bakıp gülümsemişti.
Tam da o anda kalbim hızlandı ve sıkıştı nefes almakta zorlanmıştım. Vücudumun ısısı aniden değişmişti. Kıpkırmızı olduğuma o kadar emindim ki
"Daha dikkatli olmalısın"
Ben daha anın etkisinden çıkamamış gözlerim parlayarak ona bakıyordum.
"Oh Chan sen mi geldin"
Chan arkamda ki şahısa dönmüştü.
"Sorun ne?"
Çocuk gözlerine yere dikmiş kaygılı bir şekilde duruyordu.
"H..hiç ben sınıfa çıkıyorum"
Chan o gidince yerden kitabı almış bana vermişti ardından ellerini cebine atmış bana göz kırpıp arkadaşlarının yanına gitmişti.
İlk karşılaşmamızdı o gün ona hayran kalmıştım. Gece uyuyamamış sabaha kadar onu düşünmüştüm. Onun dokunduğu kitaba dokunmaya kıyamamış yanımdan ayırmıyordum.
Chan'a şiirler yazar, ona yaklaşanları kıskanır kin beslerdim.
Bir gün kitabın arasında Chan'a yazdığım şiiri unutmuş sınıftan birinin aldığını da fark edememiştim. O gün başladı her şey işte.
Tüm okula yayılmıştı Chan'den hoşlandığım. Herkes bana kötü davranıyordu ve bu yüzden psikolojim daha da berbat bir hâl almıştı.
"Pis gay"
"İğrençsin"
"İğreniyorum senden"
"Iyy yaklaşma bana"
"Sürtük"
"Kendinden utanmalısın"
Daha bir sürü şey duydum ben ama yine de hiç birine kulak asmadım.
Sadece Chan'ı sevdim, gizlice onu izledim hep.
Bir umut beni sever belki dedim. Ne zaman umutsuzluğa kapılsam, Chan'ı unutmaya çalışsam içimde ki küçücük bir umut tanesi aşkımı yeşertirdi.
