Kalbimden Küçük Notlar

● Kimsenin Umurunda Değilmiş Gibi ●

Bazen görünmez hissediyorum kendimi...

Başkalarının hissedemeyeceği kadar uzak ancak ellerini uzattıklarında bir o kadar da dokunabilecekleri yakınlıktayım.

İnsanlar için bir varım.
Bir de yokum...

Nedense en çok olmayışımı hissettiriyorlar bana ya da ben sevildiğimi hissetmiyorum.

Kimsenin umurunda değilim aslında,ailemden başka...

Ama zaten herkes için aynı değil mi bu?
Herkesin farklı bir hikayesi,yaşantısı yok mu?

Hepimiz kendi ana karakter olduğumuz hayatı yaşıyoruz ve bunu yaşarken kimi insanın hayatına giriyor kiminkinden çıkıyor kiminkisinin de hayatına güzel bir şekilde dokunurken kimisinin de kalbinde belki de hiç bilmediğimiz yaralar,kırgınlıklar açıyoruz,farkında olmadan.

Bir caddeden yürüyoruz kaç tane insan.Kaçına sadece göz ucuyla bakıp geçiyoruz?Kaçını gerçekten inceliyoruz?Dikkat bile etmediğimiz bir insan,bizim o an yanından geçip giderken kendisi hakkında ne düşündüğümüzü,onun görünüşünü nasıl yorumladığımızı ve daha nice farklı herhangi bir düşünceyi aklından geçirip belki gergin belki kendinden emin olmasına sebebiyet veriyoruz.

Bakın bu bahsettiğim şey dakikaları bırakın saniyeler süren bir şey...

O andan sonra ne yürüyen kişi ne de siz kendinizi aynı düşüncede buluyorsunuz.Ama o saniyelik basit bir an bile insana neler düşündürüp hissettirebiliyor öyle değil mi?

Bir insanın sizin belki de berbat olan bir gününüzde size gülümsemesi ya da yardım etmesi bile "Ah,görüyor musun iyi insanlar hâlen var." "İyi ki şu sırma saçlı kadın bana yardımcı oldu." "Bana bugün yoldan geçerken küçük bir çocuk gülümsedi ve o an nasıl pozitif bir ruh haline büründüm bilemezsin" gibi zihninizde ya da sesli bir şekilde cümleler kurmanızı sağlıyorlar.

Herkes yaşadığı bu hız treninde yalnız başına.
Yanımızda olan insanlar hatta biz bile bâki değiliz bu dünyada.

O yüzden diyorum insanların,
Sadece umurundaymışım gibiyim.
Mış'ım ama hep.
Aynı bir varmış,bir yokmuş gibi...

Ve bu konuda yalnız değilim çünkü bu hemen hemen herkesin hissettiği bir duygu.
En azından ben buna inanıyorum.
Duyduğumuz derin bir üzüntü ve zor anımızda bile bizim gibi olan,aynı durumu yaşayan dünyada bir sürü insan var.

Pekiii ben ne kadar kendi hayatımın yoğunluğunda beni hayatında bir yere,kefeye koyan insanın/insanların benden beklediği şeyleri ona verebiliyorum?Ben ne kadar sevgimi hissettirebiliyorum ya da hissetirebiliyor muyum acaba?

Sonra da aklıma dank ediyor.
Beklenti...Bizi buna süren şey beklenti ve insanoğlunun yaradılışında olan, bir kişi tarafından dâhi olsa sevilme isteğidir.

Yazmayı seviyorum ve belki de bunun sebebi kelimelerin bana sonsuz kucak açışından dolayıdır.Oradaki dünyanın kaderinin benim ellerimden olmasından ve karakterlere farkında olmadan kendimden bir şeyler aşılamamdır belki de...

Belkiler ve keşkelerle yaşıyoruz birçoğumuz ama bunlar yerine bizim için artık, iyikilerimiz olsun.

Yüzlerinizde tebessüm,kalpleriniz de huzur ve iman sevgisi olsun.

Sağlıcakla kalın.

Hepinize iyi geceler diliyorum♡
Ve sizi seviyorum ;)

(Okuyan kişi az ve öz olduğu, bu yüzden de şimdilik panoya sığmayan uzun ve içimden gelenleri yazmaya karar verdiğim konulardan konuya konuşup yazdığım uzun ya da kısa notlar,yazılar ve kurgular diyelim.)

[Her an kaldırılma olasılığı var]

Güncelleme:Bu kitabı yeniden yayınlamaya karar verdim.Biraz yaşam belirtisi vermek adına...

22.10
27.09.2023
☆Dulcet☆