İKİ YAŞ

1.ÇOCUKLUK HAYALİ

Güzel ve içten "yorum" ve "oy"larınız benim için çok önemli. Keyifli okumalar.

İçimde çok büyük bir heyecan vardı. Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki bir an bütün bu yaşanların bir rüyaymış hissine kapılmama neden olmuştu. Dizlerim ve ellerim bir an olsun titremesini kesmiyor bu kötü düşünceler aklımdan çıkmıyordu.

Hayatımın geri kalanını belirleyecek o küçük ama çok önemli olan kağıt parçası işte ordaydı babamın elinde. Okunmak üzereydi. O benim atanma kağıdım dı. Hiç bir yere atanamama, istediğim yere atanamama veya gidemeyeceğim bir yere atanma gibi bir çok düşünce içimdeki heyecanı yavaşça korkuya çeviriyordu.

İşte ordaydı, beni bu kadar korkutan ve titreten şey bir kağıt parçasında yazılanlardı.

Babam zarfı sakince ve özenle açtı. İçerisinden belkide hayatımın en önemli mektubunu çıkardı be okumaya başladı. İfadesizdi, sakindi, günde hiçbir mimik hareketi yoktu. Dudakları ve kaşları düz bir çizgi halinde gözleri ise aşırı umursamaz bakıyordu.

İçimde ki korku gitgide büyürken yanımda oturan ablama diğer yanımda oturan abime ve babamın yanında oturan babamın aksine büyük bir heyecan ve ümitle kağıda bakan annemi gördüm. Annemin bakışları birazda olsa içimi rahatlatmıştı.

Babam emekli polisti abim avukat ablam ise bir hakimdi annem eczacıydı. Böyle bir ailenin içinde mesleki kalmak benim ödülü kopartmıştı.

Babam ağır ağır kafasını kaldırdı ve direkt gözlerime baktı. Gözlerimde ne gördü bilmiyorum ama ifadesiz bakışlarının yerini acı ve hayal kırıklığı aldı. Nefesini tuttuğumu babam bana baktığında fark ettim.

Oturduğu yerde yavaşca doğruldu, hafif öksürerek kendini konuşmaya hazırladı. Kuru dudaklarını ıslattı ve konuşmak için en doğru kelimeleri aradığını fark ettim. Bir süre daha gözlerimin içine baktı aslında bu bir süre bana dakikalar gibi gelse de saniyeler almıştı bunu biliyordum.

Yutkunduğumda dudaklarını araladı. Gözlerine anlamadığım bir duygu oturduğunda aynı ifadeyle babama bakıyordum. En sonunda kalın ve tok sesiyle "Evet," dedi. "Sonuçlar hiç iyi değil." Babamın kurduğu cümle kulaklarımda yankılandı.

İçimde ki korkunun yerini dehşet aldı. İnanmıyordum, inanmak istemiyordum. En sonun oluşan sessizliği benim hırıltılı ve titreyen sesim böldü. "N- nasıl?" Boğazımı temizlediğimde meraklı gözlerle babama baktım. Gözlerim anneme döndüğünde aynı şekilde babama baktığını gördüm. O sırada annemin arkasında kalan erkek kardeşimle göz göze geldim. Alayla gülüyordu. Benim bu halde olmam onun hoşuna gitmişti.

Babam bana tekrar döndüğünde "Atanamamışsın" dedi. Abimle ablam birden ayağa kalktığında bana bakmaya başlamışlardı. Bu noktadan sonra benim için artık hiçbir kelimenin ve cümlenin önemi yoktu.

Bana bakıyorlardı ve bir şeyler söylüyorlardı. Ağladığımı yanağımda bir ıslaklık hissettiğimde fark ettim. Hiç birini duymuyorum, sesleri çok boğuk ve derinden geliyordu. Bir an her taraf bembeyaz oldu. Gözlerimi kıstığımda biri bana doğru yaklaşıyordu kim olduğunu anlayamamıştım. Uzaktan bir sesle "Helin, Helin. Aç gözlerini." diyordu.

Gözlerimi yavaşca açtığımda başımda bekleyen abimi gördüm. Başım pencereye döndüğünde ise çoktan sabah olduğunu fark ettim.

Birden aklıma atanma kağıdı geldiğinde hızla kalktım. Ter içindeydim nefesim düzensiz kalbim hızlıydı ağlamak istiyordum. Nefeslerim kesikti. Boğazıma bir yumru oturduğunda ve abımı bulanık görmeye başladığımda ağladığımı anladım.