Artık zamanı gelmişti bu satırları yazmanın. Artık zamanı gelmişti hayatımı hiçe saymanın. Umutlarımı hayallerimi geride bırakmanın. Bu hikaye bir salgın ile başladı ölümle son bulacaktı.
SEVGİLER YAPRAK
Mektubumu tamamlamıştım kısaydı ama özdü. Bu işte yeni hayatımın başlangıcıydı. Boksa gidiyordum evet ama artık başka yerde olacaktım. Kızlarım bensiz üzülecekler evet. Ama benim vahşi halimi görürlerse dahada üzüleceklerdi.
Uçağa daha 3 saat vardı kızlarımla doya doya geçirecek 2 saatim kalmıştı. Kızlarımı aldım ve eve gittim hiç konuşmadan 1.5 saat boyunca sarıldık. kızlarımı son kez öptüm. Şeref yoksunu Oğuza teslim ettim. Onlara son kez sarıldım. Öptüm onları ve yürümeye başladım. Mia ve Lina sadece bakıyorlardı. Arkamı dönersem gidemezdim bunu biliyordum. Dönmedim.
Uçak kalkalı 2 saat olmuştu. Daha Amerika'ya varamamıştım. 4 saat kalmıştı. Yanımdaki beyefendi "Hanımefendi iyiminsiniz? Çünkü iki saattir sadece ağlıyorsunuz." diye sorunca irkildim. "Yo-yok bir şey." dediğimde adam inanmamıştı. "Eğer bir şey olduysa bana söyleyebilirsiniz. Amerika'da kimleriniz var? Kalacak bir yeriniz var mı?" doğruyu mu söyleyecektim? Biraz düşündüm ve "Ne tanıdığım birisi var ne de kalacak bir yerim." diye söyledim ve derin bir nefes aldım. "Artık ikisi de var." ne diyordu bu anlamamıştım. "Ben Eren Aydınlık, bir apartmanda oturuyorum ve ev sahibim kiracı arıyor. Ne dersin?" aslında mantıklıydı ama sadece az bir param vardı. "Maalesef o kadar param yok benim." dedim üzgünce. "O zaman biraz para kazanana kadar benim evimde kalabilirsin istersen. Bir misafir odam var para kazanana kadar ev arkadaşı olabiliriz." teklif cazipti. "Ne kadar aylık?" Eren güldü "100 lira Türk'e özel." dedi ve kolumu itekledi ve göz kırptı. "Hala bana adınızı bahşetmediniz." bende gülümsedim. "Yaprak"
