İlk izlenimler. Başlangıç, son. ya da birkaç mutluluğun parçası. Kendimi buraya attığımda ne düşünüyordum bilmiyorum. Neyle ilgileniyorum ya da aklımda ne var ? soru işaretleriyle buraya adım atıyorum ve hiç bilmediğim bir yerde insanları anlamaya çalışıyorum. Çalıştığımı düşünüyorum. Saatlerce burada oturuyor ve kendimle ilgili birkaç şeyi izlemek için uğraşıyordum. Bazı yerlerin geçmişi, bazı yerlerin geleceği ve içlerinde yarattıkları hikayeler. Vera. Uğradığım ilk adres. Kendimi tanımaya çalıştığım ilk somut yer. İçtiğim sıcak çikolatanın dilimde bıraktığı muhteşem tatla ilk kendimle buluşma noktam. Kendimi tanımaya mı geldim yoksa insanları mı bilmiyorum. Hissettiklerimle bugün burdan çıkabilirsem mutlu olacak mıyım? İnsanlar geliyor, oturuyor, birkaç kahkaha patlatıp gidiyorlar. Sanki hayat o kadar deli dolu ve muhteşemmiş gibi. Gerçeği görmek istemeyecek ya da yaşayamayacak kadar körler mi? Sanmıyorum. Ya çok mutlular ya da o kadar basit yaşıyorlar ki üzülmeyi kırılmayı bile bilmiyorlar. Tanıyamadım ve burdayım. Hissedemedim ve yine burdayım. Oturuyor düşünüyor ve yine aynı sonuca varıyordum. Akıl alır gibi değil. Her şey boş ve karışık, çoğu zaman da anlamsız. Sigaram elimdeyken çiçekleri izliyor, duvarda asılı olan kameraları izleyerek saatleri geçirmeye çalışıyordum. Belki de ben çok anlamsız ve boş yaşıyorumdur. İnsanlar yine gülüyor ve kalkıp gidiyorlardı . bense beşinci sigaramı yakmıştım bile. Yere bakıyor, eğiliyor, duruşumu düzeltiyor ve tekrar yere bakıyordum. Karamsarlığımla mı yoksa kendimle mi çelişiyordum? Belki ikisi de değildir. Kendime hadi canım der gibiyim. Aynalar yok, siyah yok, beyaz yok sessizlik yok. Ya bir müzik çalıyor ya ezan okuyor ya da insanlar durmadan konuşuyorlar. Artık sigara dumanından gözlerim ağrırken başımın korkunç bir şekilde ağrıdığını hissediyorum. Acımasız ve aniden gelen bu ağrı beni eskisinden daha sersem bir duruma getirmiş , önümde ki nesnelere yoğunlaşmamı sağlamıştı. Gerçeklikten bu kadar kaçabilirdim. Ya da bu cafenin isminin anlamını düşünerek daha çok hayallere dalmama sebep olabilirdim. Hava kararıyor ve ben hala burda otururken buluyorum kendimi. Kendimle. Kendimi bulamadan ve bu sigara küllüğüne bir iz bırakarak buradan ayrılıyordum. Anlamsız boğuşmalarla içtiğim sigaralar beni dışarı atıyor ve gerçekten nefes almama sebebiyet veriyordu. Şaşırtıcı. Bir başkasının gözlerinde hissettiğim aitlik kendimde hiç göremediğim var olma korkusu. Vakti geldi, ayrılmanın.
