ÖLÜM ÇANLARI

RÜZGAR

Rüzgar, ruhumuzu yaşatan tek şeydir bazen.
Yüzümüze çarpan tek bir esintisi bile ferahlamış hissettirir.

İnsan kaçmak için rüzgara sığınır çoğu zaman.
Ama belki de en büyük korkumuzdur rüzgar.

Genç kız bir an için öleceğini düşünmüştü.
Kendini öldürmek istemişti.

Fakat onu durduran birisi vardı. Kolundan tutuyordu.
Genç kızın kolunu o kadar sıkı tutup çekti ki, Lenora daha ne olduğunu anlayamadan oğlanın üstüne yığıldı.

"Lenora, ne yapıyorsun sen?! Ödümü kopardın!" dedi yabancı.

Kızın durumuna karşı ne söyleyeceğini şaşırsada, anlık panikle beynindeki düşünceleri sözcüklere döküvermişti.

Lenora, onu engelleyen yabancıya baktı. Onu nereden tanıyordu ki?
Koyu kahverengi saçları ve ela gözleriyle, panikle kıza bakıyordu.

Kız ise hiçbir şey söylemeden ayağa kalktı. Sorgulayacak hali yoktu. Yerden kanlı tişörtünü aldı ve sınıftan çıktı.

Yapamamıştı. Arkadaşının yanına gidememişti.

Gözünden bir damla yaş daha düştü.
"Özür dilerim kardeşim. Sözümü bozdum." dedi sessizce.

Arkasından gelen adım sesleri bir insanın koşuşuna benziyordu. Birisi ona doğru koşuyordu.

Lenora, ona doğru koşan kişiyi görmek için arkasını döndü ve karşısında o vardı. Ela gözlü çocuk.

"Lenora!" dedi oğlan nefes nefese.

Kız ise sadece ona bakmakla yetindi. Cevap vermedi, sadece baktı.

"Hatırlamayabilirsin ama kantinde üstümde ayran patlatmıştın." dedi oğlan burnunu kırıştırarak.

Lenora tek kaşını kaldırdı. Evet onu hatırlamıştı ama umrunda değildi, şu an kimse umrunda değildi.

Tekrar arkasını döndü ve yürümeye devam etti.

"Dur, bekle! Adım Matthew." diyerek kızın önünde durdu.

Lenora bu çocuğu hiç sevmemişti.
Dün kardeşi olarak gördüğü kişiyi kaybetmişti, berbat ötesi bir gün geçiriyordu ve bu çocuk şu anda onun sabrını gerçekten sınıyormuş gibiydi!

Önce Sky'a kavuşmasını engellemişti ve şimdi de önünde durmuş, eve gitmemesi için elinden geleni yapıyordu.

Lenora bıkmış bir şekilde iç çekti.
"Ne olduğu umrumda değil ve artık beni takip etmekten vazgeç çünkü gerçekten eve gitmek istiyorum!" Dedi bağırarak, ve çocuğu kenara itip yürümeye devam etti.
Matthew ise kızın ardından bakakaldı.

*************************

"Çanlar... Ah... Sesleri çok yüksek!! İmdat... Duyamıyorum... Sizi duyamıyorum! Çan sesleri..." adam kendi başına sayıklıyordu.

Yoldan geçenler deli olduğunu düşünüyorlardı.
Belki de öyleydi.
Hayat onu delirtmişti.
Çanlar onu delirtmişti.

Lenora, yolda yürürken adamın dediklerini duydu.
Çan sesi mi demişti o?
Sky... O da çan seslerinden bahsetmişti!

Genç kız hemen adamın yanına çömeldi.

"Beyefendi? İyi misiniz?" Dedi ilgiyle. Belki de adamın Sky'ın ölümüyle alakası olabilirdi!

Ama adam ona cevap vermek yerine boş boş yüzüne baktı.

Lenora kafasını yana yatırdı. Adamı kollarından tuttu ve hafifçe salladı. Fakat yine de tepki yoktu.