Een vriendin vroeg mij of je tranen op een dag op kunnen zijn.
Natuurlijk kan dat niet. Dacht ik bij mezelf.
Tot ik al die herinneringen weer boven kreeg van alle mensen die ik ben verloren.
Ik heb nog nooit zo lang en zo hard gehuilt als toen.
Ik viel neer op de grond.
Ik liet mezelf vallen.
Mezelf meegeven aan de zwaartekracht en ik zou accepteren hoe hard de klap zou zijn. Ik kwam neer. Ik hoorde inderdaad een klap.
Een harde klap maar ik voelde geen pijn.
Ik stond op en liet mezelf weer vallen.
De klap kwam weer.
Maar de pijn niet.
Waar was de pijn.
Ik wou de pijn voelen wat ik er ook voor moet doen.
Ik wou geen mentale pijn ik wou fysieke pijn.
Ik liep naar de keuken.
Pakte een klein vleesmes.
Perfect dacht ik bij mezelf.
Ik liep naar boven met het mes in m'n hand.
Ik kon m'n ogen er niet vanaf houden.
Zou dat al mijn pijn stoppen. Ik glimlachte. Het zou zoveel beter zijn als ik er niet meer zou zijn.
Zou er uberhaupt wel iemand naar mijn begrafenis komen. Vast niet.
Ik liep naar de badkamer en liet het bad vollopen. Toen het vol was stapte ik met kleren en al in bad.
Kom op dit kan ik! Hier heb ik zo lang opgewacht.
De dood.
Kom me halen.
Ik zet het mes tegen me arm.
Een krasje waar niet meer dan een druppeltje bloed uit voorkomt. Dit kan beter. Ik kan beter.
De snee werd dieper.
En dieper.
En dieper.
AAAHH de pijn ik voel het!
Het is terug.
Erger en sterker dan ooit.
Ik zie zwart opkomen.
Ik ben misselijk.
Ik laat het mes los.
Met een zachte plons valt het in het water. Het bloed dat op het mes zat lost op. Het bloed van m'n armen valt ook in het water en het water wordt mooi zachtroze. Maar hoe meer bloed er komt hoe roder het water wordt. Ik kan er niet meer tegen. Ik geef over, over de badrand.
Wazig.
Ik zie alles wazig.
Alles draait.
M'n hoofd draait mee.
Duizelig.
Met een klap valt m'n hoofd op de badrand.
M'n ogen zijn open maar ik kan niks zien. Ik voel m'n hoofd naar beneden zakken.
Het water.
Het water komt dichterbij.
Ik glimlach.
Dit wordt een mooie dood.
Je kan dit.
