'Geluk met jullie'- bankzitters

Deel 1

Matthy's pov:
Ik moet vandaag naar een nieuwe school. Ik heb er geen zin in, want Ezra gaat nog naar de basisschool. Mijn vader is alcoholist en mijn moeder is overleden, ik woon dus met mijn vader en broertje.
Ik kleed me om en hoor dan dat ik Ezra naar school moet brengen omdat mijn vader weer dronken is. Ik breng Ezra naar school en fiets meteen door, voor de ingang staat een groepje jongens, ze maken volgensmij een video. Ach ja boeit me toch niks, ik zal wel weer 2 jaar alleen rond hangen.
In de pauze komt een jongen langs me zitten, het is een van die jongens van dat videogroepje. Hij heeft bruin haar en ziet er best aardig uit. Hij stelt zich voor "Aangenaam ik ben Robbie!" Ik vertel hoe ik heet en dan vraagt hij of ik nieuw ben, ik krimp in elkaar ik haat dat ik vragen moet beantwoorden, maar vertel hem dat ik inderdaad nieuw ben. "Wil je samen in de volgende les zitten?" vraagt Robbie enthousiast. "Oké is goed" zeg ik angstig. "Hey Matthy, je hoeft niet bang te zijn, ik ben hier vorig jaar nieuw gekomen op school en er zijn allemaal nieuwe mensen geweest, Koen heeft me doordat allemaal geholpen, omdat hij meteen de eerste dag naar me toe kwam, daarna werd ik pas close met zijn vriendengroep van 3" Nog steeds kijk ik hem angstig aan. Tring tring. Oh fijn de bel gaat, ik weet niet meer wat we hebben, shit ik raak in paniek. Ik moet nu naar de wc, nu. "Sorry Robbie, ik moet weg." ik ben nog niet uitgepraat maar ren al weg, waar is de wc eigenlijk, ik weet het niet. Shit, shit, shit oh wacht daar is die, ik ren naar binnen en sluit mezelf op in een hokje. Ik denk dat ik een paniekaanval krijg, ik begin te trillen en hevig te ademen. "Matthy! Matthy, ben je daar? T is oké, maak de deur open en ik help je, wees maar niet bang maatje!" het is Robbie, ik open langzaam de deur en voor ik het weet komt hij het hokje in en maakt hem weer op slot.

Robbie's pov:
Ik kom het hokje in gelopen en draai de deur achter me weer op slot. Matthy zit te trillen en ademt zwaar, ik til de arme jongen op en ga op de wc-bril zitten. Voorzichtig trek ik hem op mijn schoot en druk langzaam zijn hoofd tegen mijn borstkas aan "Oké Matthy, adem mee met mij, concentreer je op mijn adem even op niks anders. T is maar voor eventjes." langzaam ontspant de jongen op mijn schoot en ik aai zachtjes over zijn rug, hij laat alles voorzichtig toe. Hij kijkt op en ik zie hem zachtjes snikken "Dankjewel Robbie." zegt hij lief. "Geen dank maatje, alles voor jou. En oh ja noem me maar gewoon Rob." hij glimlacht als ik zeg alles voor jou. "Wat nou als we gewoon lekker naar mijn huis gaan? Niemand is thuis en een lesje spijbelen is niet zo erg." hopelijk wil de arme jongen op mijn schoot mee. Hij knikt zachtjes en ik til hem van mijn schoot, haal de deur van het slot en we lopen samen naar de kluisjes. Beide pakken we onze spullen eruit en lopen richting de fietsenstalling. "Kom maar, we lopen wel, onze fietsen halen we later op. Ik woon hier 5 minuten vandaan!" zeg ik op een vriendelijke toon. Matthy knikt zachtjes "Dankjewel Rob, ik heb nog nooit iemand gehad die dit voor me doet." hij lacht lief.

Onderweg naar mijn huis vertel ik wat over mijn gezin en we lachen wat, voor we het weten staan we al weer voor de deur. Ik woon in een aardig grote villa, omdat mijn vader een eigen, succesvol bedrijf heeft, ik heb nog een jonger zusje van 8
en mijn moeder werkt tot 19:00. "Hier woon ik, zullen we naar binnen?" zeg ik op een rustige toon. Matthy knikt weer maar dit keer wat zelfverzekerder. Ik loop richting de deur om het van het slot te halen, maar Matthy blijft staan. Ik loop terug naar waar hij staat en pak zijn hand vast, voorzichtig wrijf ik met mijn vinger over de rug van zijn hand. Hij kijkt op naar mij "Oh, sorry Matthy ik wilde je niet bang maken, het spijt me echt!" en ik laat mijn hand vallen uit zijn hand.

Matthy's pov:
Shit ik heb het verpest, ik vond het best prima met mijn hand in de zijne. "Nee Rob, je maakte me niet bang, echt niet. Kan je dat alsjeblieft weer doen?" vraag ik lief, er verschijnt een lach op zijn gezicht en hij pakt mijn hand opnieuw vast. Samen lopen we naar de voordeur, hij haalt hem van het slot en we lopen naar binnen. Ik duw de deur achter me dicht. Dan kijk ik pas hoe mooi zijn hal is, witte muren, zwarte kastjes, kapstok en veel mooie schilderijen, ik kijk mijn ogen uit. Hij ziet het en hij glimlacht, "Zullen we naar boven?" vraagt Rob op een hele lieve toon. Ik knik zelfverzekerd, we lopen de trap op en komen bij zijn kamer aan.