Beomgyu'nun küçüklüğünden beri biraz kilosu olmuştu ama bunu pek kafasına takmazdı, daha zayıfları da vardı daha kiloluları da. O kendi halinde mutluydu, dış görünüşünü sevmese de spor ya da diyet gibi şeylerle kendini yormazdı. Biraz üşengeç ve boğazından vazgeçmeyi de sevmeyen biriydi.
Karantina zamanında, dans da etmediği için biraz kilo almıştı...
Beomgyu daha on birinci sınıfı okuyamadan on ikinci sınıfa geçti. Daha sonra okullar maske takma zorunluluğu ile açıldı.
Onun en sevdiği tavşanı öldü. Kanser oldu, kalbi durdu ameliyatta. Onun yanında ağladığı, onunla dertleştiği biricik tavşanı öldü...
Beomgyu turuncu sweati ile siyah eşofmanını giydi, çantasını da sırtına takıp evden çıktı. O sırada arkadaşı Yeonjun da asansörden çıktı, beraber okula gittiler.
Eve geldiğinde akşam yemeği sırasında babası "Biraz kilo mu aldın sen?" dedi. "Fazla dışarı falan da çıkamadık ya, biraz almış olabilirim." dedi Beomgyu da. Yemeğin sonrası ise sessiz devam etti ve Beomgyu normalin aksine, midesinin biraz bulandığını söyleyerek, sadece çorbasını içip kalktı.
Babası yemekten sonra oğluna mide hapı getirdi ve iyi geleceğini söyleyerek içirdi. O akşam Beomgyu karantina zamanının aksine, eski okul zamanları gibi erken yattı ve uykulu bir biçimde uyandı.
Bir kaç gün sonra Beomgyu odasında, yatağına uzanmış kitabını okurken o gün oğlunun durgun olduğunu düşünen babası odasına geldi.
Biraz konuştuktan sonra babası odadan çıkmadan önce "Çok kilo almışsın ha sen, akşam yemek yemeyi ve ekmek yemeyi kes." dedi ve odadan çıktı.
Ardında ise durup dururken babasının bunu neden dile getirdiğini anlamamış bir Beomgyu bıraktı.
Beomgyu fazla kafasına takmamaya çalışarak telefonunu çıkarttı ve biraz telefonu ile oyalanıp uykuya daldı.
-merhabalar.-
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ugly - Taegyu
FanfictionŞişman, çirkin, beceriksiz. Ben bu üçünden başka bir şey değilim Taehyun. Çok üzgünüm, ancak benim yaşamaya hakkım yok. Seni sevdim, beni sevdin, ama ben sevilmeyi hak etmedim... :: angst fic :: :: txt au ::
