İlk depresyonum

Ayrılık

Annem buradayken çok mutluydum onun yanındayken kendimi güvende hissediyordum.sabah kahvaltısı için aşağıya indim annem telefonla konuşuyordu.bende istemeden kulak misafiri oldum annem yarın istanbula geri dönüyormuş ama neden yani neden bu kadar çabuk off kafamda o kadar çok soru vardı ki neyse hiç bir şey duymamış gibi annemin yanına gittim ve
- merhaba annecim
- merhaba kızım nasılsın?
-iyiyim annecim de halamlar nerede?
-onlar hakanla bim'e kadar gittiler zaten onlar sabah kahvaltısını yaptılar sadece biz kaldık haydi bizde kahvaltımızı yapalım.
-tamam annecim.
Yemeğimizi yedikten sonra odama çıktım ve neler olup bittiğini anlamaya çalıştım ama aklında o kadar çok sorular vardı ki hangisine önce cevap vereceğimi bilmiyorum. Düşündüm düşümden ve düşündüm ama aklıma hiçbir şey gelmedi artık akşam olmuştu ve ben farkında bile değildim annem beni çağrısıyla akşam olduğunun fark ettim ne yemek yemek üzere aşağıya indim artık düşünmekten yemek bile yiyememiştim ne şöyle bir düşündüm acaba annem neden geri istanbul'a dönüyordu kimseye bir şey demeden odama çıktım ve yattım. Sabah beni annem uyandırmıştı onun o güzel sesini duymak çok güzeldi benim için ve annem konuşmaya başladı
-kızım artık benim gitmem gerek artık ayrılık zamanı geldi.
Hiçbir şeyden haberim yokmuş gibi ben de cevap verdim
-peki neden anne neden bu kadar çabuk
-üzgünüm kızım böyle olması gerekiyor.neyse hadi son kahvaltımızı yapalım.
-peki anne geliyorum
Dedim üzgün bir sesle
Aşşagıya indim ve kahvaltımı yaptım annem yukarıya bavulunu almaya gitti bir kaç dakika sonra bavuluyla aşşağıya indi ve gitme zamanının geldiğini söyledi kapıyı açtı ve
-hoşçakalın
Dedi bende son bir kez anneme kocaman sarıldım ve ağlayarak
-HOŞÇAKAL annecim
Dedim ve ağlayarak odama çıktım...