ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးက ဝိုင္အရသာလိုပဲ။ မူးရစ္ရီေဝေနသည္။ ကြၽန္မႏိုးလာေတာ့ လမ္းစေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ေခါင္းမကိုက္ေတာ့ဘူး။ မနာက်င္ေတာ့ဘူး။ ပစၥဳန္ပန္ေတြ အနာဂတ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။
မွိန္ပ်ပ် မီးဆိုင္းႀကီး၏ ေအာက္တြင္ လူမ်ား ကခုန္ေနၾကသည္။ ျပဇာတ္တစ္ခုလိုမ်ိဳးပင္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မတြင္ ဘာစိတ္ခံစားခ်က္မွ မရွိေနပါ။ ကခုန္ေနေသာ လူမ်ားတြင္လည္း စိတ္ခံစားခ်က္ မရွိေနပါ။ အားလုံးဟာ မ်က္ႏွာေသမ်ားျဖင့္သာ...။
"အိုလီဗီယာ..."
ဟုတ္တယ္။ ကြၽန္မမွတ္မိတာ အဲ့ဒီအရာပဲ။ ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြဟာ ဟာေဝယံကြၽန္းသူလို ေကာက္ေနၿပီး မ်က္လုံးစိမ္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးနဲ႔ အိုလီဗီယာ...။ ကြၽန္မမွတ္မိတာ ဒါအကုန္ပဲ။
လူမ်ား ကခုန္ေနေသာ မွိန္ပ်ပ်မီးေရာင္ေအာက္မွ ကြၽန္မထြက္လာခဲ့သည္။ အေမွာင္ထုကလည္း ႀကီးစိုးေနကာ ေျခာက္ျခားစရာလည္း ေကာင္းလွသည္။ ဂိတ္တံခါးဝ ေရာက္ေသာအခါ ကြၽန္မ သတိထားမိသည္က ကြၽန္မထြက္လာခဲ့သည္မွာ စံအိမ္အိုႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေနသည္ကိုပင္။
ကြၽန္မ ေက်ာခိုင္းထြက္လာမိခဲ့ေသာ စံအိမ္အိုႀကီးကို ကြၽန္မ ျပန္ေငးၾကည့္မိခဲ့သည္။
"အိုး... လွလိုက္တာရွင္... အိုေဟာင္းေနတာပဲ... ယိုယြင္းပ်က္စီးေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ေရွးက်က် အိုေဟာင္းေနလိုက္တာ..."
ေက်ာက္သားထူထူနဲ႔ နံရံႀကီးေတြ၊ ေရာင္စံမွန္ခ်ပ္ အထူႀကီးေတြ တပ္ဆင္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ႀကီးေတြဟာ သိပ္ကိုလွသလို ေျခာက္ျခားစရာလည္း ေကာင္းေနျပန္သည္။
"အိုလီဗီယာ"
စံအိမ္အိုႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနမိရင္း ကြၽန္မ အဲ့ဒီနာမည္ကို ထပ္ခါတလဲလဲ ေခၚေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မခ်ိဳအီအီအနံ႔ရလာခဲ့သည္။ အဓိပၸါယ္ ေဖာ္ရခက္တဲ့ အနံ႔မ်ိဳး...။
"အိုလီဗီယာ"
ကြၽန္မမွတ္မိသြားၿပီ။ ဒါ အိုလီဗီယာရဲ႕ အနံ႔ပဲ။ ရင္ဘက္ထဲက စူးၿပီးေအာင့္လာခဲ့သည္။ ကြၽန္မလည္း ထိုအနံ႔ေနာက္ကို လိုက္ရင္း စံအိမ္ႀကီး၏ အေနာက္ဘက္ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ အေမွာင္ထုႀကီးႏွင့္အတူ ရင္းႏွီးမႈ မရွိသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေရာက္လာမိေသာေၾကာင့္ ကြၽန္မ ေၾကာက္လာမိသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မလုပ္ရမည့္အရာက အိုလီဗီယာကိုသာ ရွာရမည္ပင္။
