Step-Brother

Κεφάλαιο 1

"Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να έρθω και εγώ μαζί σου"

"Επειδή η μοίρα σου είναι να είσαι κόρη μου και να με ακολουθείς πάντου"

"Και στις ανοησίες σου?"

"Τώρα γιατί το κάνεις αυτό?"

"Γιατί δεν θέλω να αφήσω το σπίτι μου, για κάτι τέλος πάντων που δεν θέλω ούτε συμφωνώ"

"Θα σου κάνω μια απλή ερώτηση! Πόσες φορές με είδες να χαμογελάω μετά τον θάνατο του πατέρα σου?"

"Λίγες"

"Ξέρω πως σου είναι δύσκολο, φυσικό είναι μια μεγάλη αλλαγή, αλλά θέλω να καταλάβεις πως αυτή η αλλαγή  θα με κάνει χαρούμενη"

"Μαμά δεν συμφωνώ, πιστεύω πως θα το μετανιώσεις κάποια στιγμή και θα γυρίσουμε στο σπίτι μας"

"Σε παρακαλώ μην με στεναχωρείς"

Σταμάτησα αμέσως, η αλήθεια είναι πως μετά τον θάνατο του πατέρα βυθίστηκε στην θλίψη, χαρούμενη την είδα ξανά αφού γνώρισε εκείνον τον τύπο, ούτε το όνομα του δεν θυμάμαι! Η απόφαση της όμως να τον παντρευτεί και να πάμε να ζήσουμε μαζί του, ήταν αρκετά πιεστική για εμένα όσο υπέροχη να ήταν σε εκείνη!

"Έχεις ετοιμάσει τα δικά σου πράγματα?"

"Ναι λοχαγε"

"Σταματά την πλάκα κάποια στιγμή και κατεβασε τις βαλίτσες σου! Σε δύο ώρες είναι η πτήση μας και είμαι σίγουρη πως θα κάνεις την γνωστή σου στάση στα beauty free "

"Η μόνη μου παρηγοριά"

"Πήγαινε άντε θα αργήσουμε, όσο περισσότερο καθυστερείς τόσο περισσότερο μειώνετε η ώρα στα ψώνια"

Ανέβηκα τρέχοντας πάνω, παραλίγο και να πέσω!

"Πρόσεχε παιδί μου"

Την άκουσα να φωνάζει από το σαλόνι! Πήρα στα χέρια τις βαλίτσες μου και τις κατεβάσα με προσοχή από τις σκάλες, γιατί ποιος θέλει άλλωστε ένα σπασμένο πόδι? Πάντως όχι εγώ!

"Πήρες αρκετά πάλι"

"Μετακόμιση κάνουμε, όχι διακοπές τι περίμενες ένα σάκο απλά?"

"Σωστά εσύ σάκο περνεις για να πάμε ένα διήμερο"

"Είδες τελικά που με ξέρεις? Σαν μαμά μου ένα πράγμα"

"Επίσης θέλω να σου πω! Όταν φτάσουμε εκεί αυτό το ειρωνικό χιούμορ που έχεις να μην το δείξεις στους ανθρώπους σε παρακαλώ! Θέλω όσο μπορείς να δείχνεις συμπαθητική ναι?"