Bir çiçek'tim anne koparmak istediler.
Güneş'e muhtaç'ken karanlığa gömdüler.
En kötüsü ise beni yaşarken öldürdüler.
Solmuş bir Gülden ne farkım kaldı anne
Karanlık gecede ağladığımda
Yağmur oldu tek dostum.
Gökyüzü bana ağlarken
Soranım hiç olmadı anne
Esen rüzgar tenimi yakarken!
Karanlık geceler beni yutarken!
En çok da seni anarken!
Yine yalnızlık dostum oldu anne.
Yazın sıcağında üşüyorum,
Karanlıkla boğuşuyorum,
Her gün biraz daha ölüyorum!
Kimse görmüyor anne...
Tenindeki morluklar kaybolsa da!
Bedenimdeki izler yok olsa da!
Ruhumun yarasını kanasalar da;
Sadece sen iyileştir beni anne!
Yüzbinler için de kimsesiz gibiyim.
Bedenim içinde ruhsuz gibiyim.
Kalbimin sesine sağır gibiyim.
En çok da kendime kırgınım anne!
