Sevmene Ne Hacet

🌸

Bir odada yankılanan gülüşler arasında kaldı yalnızlık. Gelen gördü, giden duydu. Kimse üzerine alınmadı. Başıboş çaresiz bekledi yok olmayı, yitip gitmeyi. Ağlayanlara kucak, gülenlere dost oldu kendi içinde. Yine yaranamadı. Hep bölünmek istendi, bir türlü mutlu edemedi kimseyi. Çoğu zaman büyüdü ama hep küçüldü. Küçültüldü o koca kalabalık arasında. Çözüm olamadı yaralara, aksine büyüttü hepsini. O yüzden sevilmedi belki de. Haykırdı boşluğa ''Ben de burdayım bakın.'' Boşluk da duymadı. Boşlukla iç içe yaşayan yalnızlık sesini ait olduğu yere duyuramadı. Çünkü insanoğlu çift yaratılmıştı. Tabiatı gereği benimseyemedi yalnızlığı. Sevemedi ne yaptıysa, hep istedi kalabalığı. Hem kendi içinde hem dışarıdakiler arasında. Yalnızlıksa bir köşede hep sevilmeyi bekledi. Kendine kaldı. Zaten ne demiş şair: "yalnızlık paylaşılsa adı yalnızlık olmazdı."