Kaçış...

İlgisizlik...

Anne ve babasının baskıları hayattan nefret etmesine yetiyodu zaten. Ve bunun üstüne evdeki büyük ayrımcılık insanı ölüme itiyodu. Bi insan cinsiyeti belli olduğundan beri sevilmez mi ya? İşte ben o günden beri sevilmeyen çocuk oldum. Büyüdüm sevilmeyerek büyüdüm. Okul hayatımda ne yaşadıysam hiçbirine inanmadılar gidip hocalara sorma zahmetine bile kalkışmadılar. Hiç inanmadılar. Çok bunaldım. Arkadaşlarım istedikleri gibi gezebilirken ben evde kardeşime bakmakla yükümlüydüm eğer ödev yapmak için 40 yılın başı buluşursak oda yanımda gelmek zorunda. 6 yaşımdan bu yana dadıcılık yapıyorum. Kendileri bile zor bakarken bana bırakıyolardı. Küçücük bir kızın ondan daha küçük Bi çocuğa bakmalarını bekliyorlardı. Evden okula okuldan eve hafta sonlarıda dershane. Dışarıyı sadece buralara giderken görüyorum. Bunaldım