YAAA TOKİO HOTEL BİLEN ARKADASLARİNİZADA SOYLERSENİZ SEVİNİRİZ CUNKU DESTEK OLMANİZA İHTİYACIMIZ VAR
AYRİCA SİNAVLAR YÜZÜNDEN YAZAMADİKKK
!!Sarkiyi acin dediğimizde acinn!!
BOL BOL YORUM+OY LUTFEENN😘🤍
Beraber yazdıgım arkadaşım: XcvTrybughead
___________________________________________
PEARL'İN AĞZINDAN
Angel yaklaşık 2 saattir yoğun bakımda, hayat mücadelesi veriyor. Polisler geldiğinde son bir kez karnına bıçağı saplamis meleğimin..
Mimiksiz, çaresiz, ne yapacağımı bilemeden hastane köşelerinde oturmak nasıl bir his bilir misiniz? Umarım bilmiyorsunuzdur çünkü kimsenin başına dahi gelmesini istemiyorum.
Hah! Ben benzerini yaşadım, o gün kötü gelmişti, ama şimdi bu acının yanında fazla bile.
11 yaşlarındaydım, ilk defa regl olmuştum ve iç kanama geçirdiğimi zannederek tek başıma hastaneye gitmiştim. O zamanlarda ayni kişilikteydim, lütfen şaşırmış gibi yapmayın!
Annemlere söylememiştim,telaşlanmasın diye. Angel'a da bir yalan uydurmuştum işte, hiç hatirlamiyorum! Kavgaya mi ne gidiyorum demiştim herhalde! Puahah.. ne kadar aptalmisim, ama o zamana bakilirsak bir o kadarda zekiydim. Angel kavgalardan nefret eder, kavga etmeyi sevmezdi bu yüzden yutturmuştum bir sekilde.
Doktor beni içeri alana kadar hastane köşelerinde çaresizce bekliyordum korkar bir halde. Ölmek istemiyorum diye bir kaç göz yaşı dökmüştüm aslında, o kadar da duygusuz değildim o zamanlar, 11 yaşındaydım çünkü.
Keşke o zamanlara geri donebilsem... Ne kadar nefret etsemde o geçmisten.. yine de dönmek isterim. Dövüldüğüm günün akşamı Angel'ın türlü türlü şakaları acımı biraz da olsa hafifletiyordu, o olmasa ölürdüm belkide? Neden , niye dövüldüğümü sorgularsanız.. cevaplayacagim daha sonra... Ve evet, o şimdi hayat mücadelesi verirken, ben bir ölüydüm. O uyanana dek bir ölü.
ANGEL'IN AĞZINDAN
Hani insanlar der ya bazen, "İnsanlar, sevdikleri insanları kaybetmek istemezler ve kaybederlerse çok üzülürler." İşte.. bu söz doğru fakat ben kaybetmiyorum... Kaybettiriyorum, kendimi..
Üzülüyorum, kendime değil. Canım acıyor, kendi canım değil. Uykum var, kendi uykum değil. Açım, kendi açlığım değil. Kendimi düşünüyorum ama kendimi değil; Pearl'ı...
Biz farklı olabiliriz, üvey olabiliriz, doğduğumuzdan bu yana beraberde değiliz, ama bunlar bizim kardeş olmadığımız anlamına gelmez. 1 yaşta olsa, 2 yaşta olsa, 3-4, bilemedin 8 yaşta olsa insanlar "O benim kardeşim." Dedikleri kişiyle gerçekten kardeştir, kan bağ olmasa bile kardeştir, bunu bir çok kişi sorgulayabilir ama siz sorgulamalarına izin vermeyin. Onların o kötü düşünceleriyle psikolojinizi bozmasına izin vermeyin.
Ve şimdi, eğer ben hayata tutunamazsam... Pearl ne yapacak? Kardeşim ne yapacak?
___________________________________________
Kemiklerimdeki sızıyı, bacaklarımdaki ağrıyı ve uyuşukluğu, kollarımdaki o zehir gibi ağrıyı bütün bedenimde hissedebiliyordum, kahretsin ki hissedebiliyordum.
Gözlerimi açtım, bulanıktı ama aydınlıktıda, cennette miydim? Huh.. saçmalıyorsun Angel.. bu beynimin bana oynadığı bir oyun.
Yavaş yavaş normale döndü gözlerim. Bir odanın içerisinde, yatakta yatıyordum. Başımda iki hemşire vardı, biri koluma bağlanmış serumla ilgileniyordu, biri de benim uyanmamı bekliyor gibiydi, anlaşılan soru soracaktı.
